Cmentarzysko

[misza]

Witaj, Fioletowa Małpo! Cieszę się, że wierszyk się spodobał.
Pozdrawiam

[Gloinnen]

Bardzo charakterystyczne dla Ciebie klimaty. To cmentarzysko wprowadza w bardzo interesującą rzeczywistość, gdyż nie jest to taki zwyczajny cmentarz, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni - z wypielęgnowanymi nagrobkami, na których leżą sztuczne wieńce i plastikowe wielogodzinne lampioniki. U Ciebie raczej doszukiwałabym się cmentarzyska z wykopalisk archeologicznych, tym bardziej, że odnosisz się do tego w poincie - urny, nawiązanie do kultury pól popielnicowych (chyba tak to się nazywało). Więc przenosisz czytelnika w bardzo odległy świat, bodajże jeszcze w czasy neolitu. Podoba mi się ten zabieg. Myślę, że osiągnąłeś dzięki temu jeszcze jeden interesujący efekt - pokazujesz nie tylko przemijanie człowieka jako jednostki, odwołując się do jego skończoności, śmiertelności. W Twoim wierszu odnaleźć można przemijanie ludzkości jako takiej, która toczy się przez ery i epoki, przez kultury, religie, wierzenia, cywilizacje, i nie wiadomo wciąż dokąd zmierza. A punktem, gdzie i tak wszystko się kończy - jest mogiła.

Spodobały mi się w Twoim wierszu wyjątkowo udane rymy. Jeśli chodzi o rytmikę - we wszystkich wersach - do średniówki jest w porządku. Po średniówce - już gorzej z rozkładem akcentów. Ale tak bardzo to nie przeszkadza. Wierzę, że kiedyś uda Ci się napisać regularny sylabotonik i będziemy mogli to świętować.

Nie spodobały mi się takie frazy:

w swoich ciemnych dziurach.

Te ciemne dziury mi się nieodparcie kojarzą...

oszukańczy jak miraż,

Oczywista oczywistość - jak miraż, to wiadomo, że złudny i oszukańczy. Porównanie oparte na tautologii, nie przemówiło do mnie.

cmentarzu gałęzi i pni obumarłych.

Takie tandeciarsko-efekciarskie, zwłaszcza te "pnie obumarłe"... Na dodatek z inwersją. Be!

Szare zmierzchy i świty, wszystkie dni są szare.

To też banalne, "zmierzchy i świty" są już bardzo wyświechtane, a w kontekście szarych dni to przypomniała mi się piosenka:

Tak mi źle tak mi źle tak mi łyso
Szary jest kot i pies szare dni są

Szarość jest wtórna do bólu - w odniesieniu do dni, życia itd.

Najlepsza według mnie ostatnia strofa. Może właśnie przez te archeologiczne konteksty. Które powodują, iż tekst właśnie nabiera wielowymiarowości, nie jest zwyczajnym opisem.

Pozdrawiam serdecznie,


Glo.

[misza]

Witaj Elfico!
Dziękuję za wszystkie Twoje uwagi i profesjonalny, jak zawsze, komentarz. Spostrzeżenia trafne i teraz będę musiał mocno się zastanowić nad usunięciem usterek. Bezbłędnie też odczytałaś treść wiersza. A to cieszy mnie najbardziej. Cholernie nie lubię wyjaśniać "co miał autor na myśli".
Serdecznie pozdrawiam z serca krainy, w której jest wiele cmentarzysk tzw. kultury łużyckiej

[Gorzki Dziad]

Wiersz bardzo nastrojowy. Konsekwentnie budujesz jego klimat. Trafne metafory. Czego chcieć wiecej?

[misza]

Zawsze można spróbować coś poprawić, zmienić.
Nigdy nie jestem całkowicie zadowolony z tego, co napisałem.
Dziękuję za podtrzymanie na duchu wątpiącego i pozdrawiam

[JSK]

Jest dobrze, misza. Ja lubię mroczne klimaty...

[misza]

Ja tam nigdy nie jestem do końca pewien, ani zadowolony.
Chyba najlepiej zrobię tak