Miuość

[Prorok]

Pozwoli Pani, bym usłuchał swojej krwi
i do sarabandy usłużnie Panią zaprosił;
Niech wino Skrzeka patrzy, niech nawet z nas drwi,
niech z tej zazdrości kręci się wokół WŁASNEJ osi.
Ja tymczasem w cichym tańcu stworzę Pani
całkowicie abstrakcyjne i nieznane światy,
aż kolejka do pani , wręcz pociąg drani
rozpłynie się w koniakowym kieliszku pękatym.
I gdy wirować będziemy w magicznym rytmie, crescendo,
gdy cały świat zmieści się w czwartym wymiarze
oddamy zadymione duszę, by poddać się zapędom
moich prywatnych, lecz niespełnionych marzeń.

Noc zakończy spektakularny, sensacyjny świt
I oboje nie spojrzymy już sobie w oczy;
I szarobezsensowny przedłużać będziemy byt
żeby ten choć trochę do przodu się potoczył.
Dopóki posoka zranionych obłoków
nie spadnie na mnie, bo wzbudzi żal
a wtedy z uśmiechem i w lekkim amoku
pędzić będę na kolejny nocny bal.

[P.A.R.]

Proroku dwa dziennie
i ani grama tortu więcej
chyba nie chcesz nas zasłodzić ...

[Prorok]

Wybacz, wybacz, będę pamiętał:)

[P.A.R.]

wyluzuj
mnie tu nawet sprzątać nie pozwolą ...

[Qń Który Pisze]

hm, Qń spróbuje rozbroić tę minę przeciw poetną

Pozwoli Pani, bym usłuchał swojej krwi i do sarabandy usłużnie Panią zaprosił;

also... nie ma takiej konieczności, żeby pisać "Pani" z dużej, ponieważ epistografia, to dział literatury i w poezji niezbyt przyjęta
Ten gostek w sarabandzie będzie musiał się oblizywać ze smakiem, bo to rodzaj menueta, gdzie pwartnerzy się nie dotykają niczym oprócz dłoni. i trzeba sporo wysiłku włożyć, żeby nosem natknąć się na tajemnicze, bezwonne feromony partnerki, która akurat korzystając z tródzielnego taktu może tańczyć za minetę zupełnie z kimś innym, ale naturalnie takie męki nie są wykluczone

I gdy wirować będziemy w magicznym rytmie crescendo,

Trzeba bardziej kontrolować znaczenie słów, których używamy rzadko i nie jesteśmy pewni, co do znaczenia. Otóż crescendo nie jest rodzajem rytmu, lecz pojęciem muzycznym, obejmującym dynamikę dźwięku. W tym przypadku... coraz głośniej - to symbol crescendo między pięcioliniami (<).

Dopóki posoka zranionych obłoków

To niezbyt szczęśliwe sformułowanie. Posoka, to zwierzęca krew i z chmurką niewiele ma wspólnego. Nawet, kiedy słońce czerwieni obłoczki.

I szarobezsensowny... (...)

Niestety, nie wyszło to najlepiej. Treść nie trzyma się żadnych reguł i tańczy sarabandę w rytmie crescendo... jednym słowem... szarobezrewelacji, a nawet gorzej.
Wiersz, moim zdaniem, to pewna fabuła, która ma logiczny byt i konsekwentną linię przekazu.
Kończy się puentą, wynikającą z treści i powinien zatrzymać choć na chwilę czytelnika. Ten niestety nie ma szans na podobne przywileje.
Co złego, to nie Qń... Qnie mają to do siebie, że potrafią kopnąć kopytkiem, ale tak naprawdę są przepoczciwe. Pozdrawiam serdecznie

[e_14scie]

Na początek, poradzę podzielić wiersz na strofy, by regularny zapis nie mieszał czytelnikowi treści. Teraz jest bezładny.
W tytule masz literówkę.

Pozwoli Pani, bym usłuchał swojej krwi 12
i do sarabandy usłużnie Panią zaprosił; 14
Niech wino Skrzeka patrzy, niech nawet z nas drwi 12
niech z tej zazdrości kręci się wokół WŁASNEJ osi. 14 a czemu wielkie litery?
Ja tymczasem w cichym tańcu stworzę Pani 12
całkowicie abstrakcyjne i nieznane światy, 14
aż kolejka do pani , wręcz pociąg drani 12
rozpłynie się w koniakowym kieliszku pękatym. 14
I gdy wirować będziemy w magicznym rytmie crescendo, 16
gdy cały świat zmieści się w czwartym wymiarze 12
oddamy zadymione duszę, by poddać się zapędom 16 i popraw duszę
moich prywatnych, acz niespełnionych marzeń. 12

Noc zakończy spektakularny, sensacyjny świt 14
I oboje nie spojrzymy już sobie w oczy; 13
I szarobezsensowny przedłużać będziemy byt 14
żeby ten choć trochę do przodu się potoczył. 13
Dopóki posoka zranionych obłoków 12 (posoka obłoków??)
nie spadnie na mnie, bo wzbudzi żal 9
a wtedy z uśmiechem i w lekkim amoku 12
pędzić będę na kolejny nocny bal. 11

aż kolejka do pani , wręcz pociąg drani

niezręczny wers

dalej, jak w poprzednim, chybocze się cały rytm na skutek podobnych niedociągnięć.
Qń ma rację, pani, z małej.

[Prorok]

Nie było mnie przez chwilę i zgroza:)
Qniu(wybacz, nie umiem odmienić)
Wiem, co to sarabanda oraz doskonale zdaję sobie sprawy ze znaczenia słowa crescendo, uwierz mi na słowo, że czasem robię takie rzeczy specjalnie, ot, dla zabawy, coby czytelnik pomyślał "Ale ten Prorok głupi":)
Z "posoką zranionych obłoków" miałem na myśli stricte deszcz, nic więcej, bez czerwieni.
Wiem, skrewiłem, nie mogłem wymyślić nic bardziej patetycznego.
A co do Pani lub pani - pań jest wiele Pani zaś tylko jedna:)


e_14scie
oprócz tego, co pisałem do Qnia:
w tytule nie ma literówki, uwierz na słowo:)
wielkie litery albowiem http://www.youtube.com/watch?v=WEaqWGBIgf8
Widać, gorole tu same, Skrzeka nie znajo(powiedział scyzor spod Kielc):)
z duszą racja, mój błąd, poprawię:)
a z rytmem mam duży problem wciąż, nic, trzeba pracować nad tym i tyle:)

[Gloinnen]

Zacznę od takich spraw technicznych, jak interpunkcja. Ostatnio w modzie jest całkowita rezygnacja z niej, albo stosowanie "jak popadnie" - ot, maniera taka.
Według mnie interpunkcja, bądź jej brak, mają kolosalne znaczenie, gdyż same w sobie stanowią środek artystycznego wyrazu, organizują tekst, ukierunkowują lekturę i interpretację wiersza na pożądane przez Autora tory.
U Ciebie przydałoby się ją trochę dopracować, w niektórych miejscach aż się prosi o pewne znaki, które uporządkują zapis.

Niech wino Skrzeka patrzy, niech nawet z nas drwi
niech z tej zazdrości kręci się wokół WŁASNEJ osi.

Przecinek po "drwi" - koniecznie!

I gdy wirować będziemy w magicznym rytmie crescendo,

Ja jednak dałabym przecinek po "rytmie" - wirowanie crescendo tworzy już pewien konkretny obraz, który może przemawiać do wyobraźni, takie szaleństwo, ruch, narastająca dynamika - według mnie byłoby bardziej wymownie z tym przecinkiem.

Jeśli chodzi o rytmikę - to podstawą jest liczenie sylab w wersach - żeby wiersz czytało się płynnie, musi być zachowana jakaś regularność. Najlepiej na początek pilnować, aby liczba sylab była jednakowa.
Potem trzeba wziąć pod uwagę istnienie czegoś takiego, jak średniówka - to umowny punkt, który dzieli wers na dwie części. Przy czytaniu na głos zwykle zaznaczony jest krótką pauzą.

U Ciebie np.:

Niech wino Skrzeka patrzy, // niech nawet z nas drwi

W dwunastosylabowym wersie średniówka wypada po 7 sylabie.

Ważne jest, aby we wszystkich wersach zachowany został taki sam układ.

Dobrze jest na początku unikać wersów dłuższych, niż dwunastki, przy takich np., jak szesnastozgłoskowiec, bardzo trudno jest panować nad rytmem.

Potem - trzeba pilnować rozkładu akcentów, ale o tym już innym razem.

W pierwszej części wiersza masz całkiem przyzwoite rymy - np. podobają mi się "crescendo/zapędom" oraz "światy/pękatym".
W drugiej już trochę gorzej - "byt/świt" oraz "bal/żal" - są dość banalne.
Ale ogólnie jest nie najgorzej pod tym względem.

Co do patosu - no, tak, sprawa dyskusyjna. Jest patos i patos. Ja akurat nie jestem zwolenniczką patosu, choć zdaję sobie sprawę, że istotą poezji jest nadawanie rzeczom, o których się pisze, innego, jakby odświętnego, niecodziennego wymiaru. Więc w zasadzie patos jest kategorią przypisaną do poezji, chodzi w nim o wyeksponowanie pewnej wyjątkowości, skontrastowanie poetyckiego opisu z przyziemnością realiów.
Ważne jednak jest uniknięcie przejaskrawienia i przesady, jak zresztą we wszystkim. Więc trzeba zadbać, by ten patos był również oryginalny, przekonujący, ciekawy, w przeciwnym wypadku, w zestawieniu z kiczem i wtórną metaforyką, wywoła raczej odwrotny efekt - taniej groteski. A chyba nie o to chodzi.

U Ciebie obrazy interesujące przeplatają się z banalnymi.

Na przykład:

I gdy wirować będziemy w magicznym rytmie crescendo,
gdy cały świat zmieści się w czwartym wymiarze
oddamy zadymione duszę,

To jest ciekawe.

Ale zaraz potem:

moich prywatnych, acz niespełnionych marzeń.

"niespełnione marzenia" powiały grafomanią; "acz" jest pretensjonalne, wystarczyłoby zwykłe "choć" - to jest właśnie przykład kiepskiego patosu.

szarobezsensowny

Mnie akurat ten neologizm nie przeszkadza.

Niech wino Skrzeka patrzy, niech nawet z nas drwi
niech z tej zazdrości kręci się wokół WŁASNEJ osi.

Ten obraz jest dla mnie niejasny - wino ma patrzeć? wino ma się kręcić wokół własnej osi? zupełnie nie kupuję tej metafory, nie jest ona spójna, nie gra w sposób naturalny na znaczeniach słów.

WŁASNEJ - czemu dużymi literami? Użycie takowych powinno mieć mocne uzasadnienie w tekście, ja go nie widzę, ale może mnie przekonasz...?

"posoka zranionych obłoków" - jeśli to miało być o deszczu - to chyba właśnie znów z tym nieszczęsnym patosem przedobrzyłeś. O ile np. pisząc o emocjach pewna emfaza ma zastosowanie (w końcu przepełniają nas te gwałtowne uczucia i szarpią bebechy), o tyle zjawiska neutralne, elementy codzienności, powinny być raczej (moim zdaniem) opisywane w sposób stonowany, w opozycji do emocjonalnych uniesień.

I to byłoby na tyle mojego przynudzania na dobry początek.
Gratuluję, jeśli doczytasz do końca.

Pozdrawiam,


Glo.

[Prorok]

Przeczytałem, przeczytałem i bardzo dziękuję.
Do wielu rad się zastosuję, na pewno wszystkie wezmę pod uwagę:)
Z tym Skrzekiem to nieco przekombinowałem, teraz to widzę, jednak śląski blues mnie ujął i przez pewien okres czasu występował w każdym moim wierszu. Wino Skrzeka to nic innego jak jego piosenka "Erotyk", którą pięknie opatrzył zdjęciem wina z cyckami na okładce. A owa piosenka, bardzo mocno nawiązuje do wczesnej twórczości Pata Metheny, przez co samego Skrzeka w niej jest mało, mimo tego, że wciąż jest to genialny utwór. "Erotyk" kręci się wokół muzyki pana z Colorado, nie ślunskiego bluesiarza z kopalni, to nie jest jego oś:)'
A patos... przyznaję, nie wyszło, następnym razem postaram się bardziej:)

[Leon Gutner]

Misz masz - dla Leona czyli poplątanie wszystkiego . Kilka dań w jednym garze . .
Zapisałbym to regularnie.

Z uszanowaniem L.G.