Z annałów

[miniawka]

Witaj ponownie,
dla Ciebie za wcześnie, dla wiersz już nie za wcześnie. Bo i woda jakaś czysta i przejrzysta. A co dwa żywioły, to nie jeden.
Adam

[ble]

Glo, niedorozwinięcia to słowo kluczowe w tym wierszu. Dlatego taka okolica i odór. Razem bardzo ciekawie. Napisałaś wiersz, który mi przypomina skecje zwłok, w sterylnych rekawiczkach - układ strof jest taki cichy, podzielony na martwe części.
Pozdrawiam

Natura jednak jest okrutna, a my, swoim życiem, naśladujemy jej bezwzględność,

naśladujemy bo jesteśmy jej częścią, czy da się w ogóle wyzwolić z natury?

Może przez śmierć? Śmierć na pewno ma przyczynę i sens.

[Gloinnen]

Może przez śmierć? Śmierć na pewno ma przyczynę i sens.]

A mnie się wydaje, że śmierć jest właśnie wtopieniem się w naturę, a nie wyzwoleniem od niej. Żyjemy w oderwaniu od natury, nasze życie to tylko mizerne naśladownictwo, stąd jesteśmy na ogół nieszczęśliwi, niespokojni, stąd ciągle tęsknota nie wiadomo za czym, stąd różne dziwne fascynacje. Dla mnie natura jest pełna mroku i dlatego w mrok mnie ciągnie i tego mroku, instynktów, ciemności, prymitywizmu, bólu szukam w ludzkiej naturze, wszystko inne bardzo człowieka, moim zdaniem, ogranicza, utrudnia głębokie, prawdziwe wejrzenie. Śmierć wreszcie pomoże zrozumieć...

(zamotałam trochę, co?)

Tak więc, Adamie, jak widzisz, daleko mi do tych jasnych i czystych wód... Bliżej raczej do refleksji Ala z krainy os i do jego umierających ryb w starorzeczu.

Ble, dziękuję za przeczytanie i miłe słowo,



Glo.

[P.A.R.]

przegryzam przęsła mostu.

wolałbym przęsła tętnic, wyobraźni itp., itd
sorry
tym razem mam odczucia, jak Dante
z którymi nie tak dawno polemizowałem

z metalicznym zapachem nafty
p.

[ble]

Śmierć wreszcie pomoże zrozumieć...

Myślę, że tak. L. Boros pisze w ten sposób w "Mysterium mortis":
Pełne oderwanie od orientacji w przyszlość następuje w śmierci. Czlowiek się rozluźnia, dociera do granicy. Znika dążenie do konkretnych "osiągnięć życiowych", przychodzi spokój nie tylko na powierczhni, ale również w najgłębszych warstwach egzystencji. Śmierć jest miejscem całkowitej teraźniejszości, intuicji całościowej. Śmierć to narodziny ducha, który sposobi się do ogarnięcia świata i osiągnięcia własnej pełni.
Widać tu wyraźne oddzielenie od ogólnie pojmowanej materii.

Jak jest - przekonamy się. Nie zachęcam do przyspieszania