Jest jasność w rzeczach

[Alek Osiński]

Warty stoją przy wszystkich
drzwiach, w paradnych strojach
lśnią guziki; miecze i pałasze
z drewna od najlepszego cieśli

nie mieści się w formie
jakby świat
rozbłysnął tylko na chwilę.

Nie domykaj słów, niech przejdą wiatrem
jak moskitiery, oddychają swobodnie
surowym nie wiem


*
Obecni mają identyczne twarze
opuchnięte od gry w bierki, lód
przynosi ulgę, zostaje na noc

gejsze na starym szlafroku
wciąż parzą herbatę.

Do małych czarnych serc
dzieci dorysowały płomienie
i drut kolczasty – symbole
jedności z głodnymi i dręczonymi

na górze papierowe drzewa
w kolorze błyszczącego
flauszu

pewnie one też
mają rację.

[ble]

No, nie wiem, Al. Jakieś mocno zagadkowe, symboliczne - muszę użyć głowy. Jeszcze tu wrócę - powiedział wilk.
P.S. Nie spotkałam nigdy błyszczącego flauszu.

[Gloinnen]

Dla mnie ten tekst jest bardzo hermetyczny. Obrazy są sugestywne, interesujące, ale chyba przedobrzyłeś z metaforyką...

nie mieści się w formie
jakby świat
rozbłysnął tylko na chwilę.

Nie domykaj słów, niech przejdą wiatrem
jak moskitiery, oddychają swobodnie
surowym nie wiem

Najbardziej podoba mi się ten fragment.

Język, słowa pełnią funkcję porządkującą rzeczywistość. Nazywanie rzeczy jest jednocześnie wpisywaniem ich w określony system, który właśnie poddany jest regułom rządzącym znaczeniami słów. Continuum dzięki słowom staje się podzielne.
Postrzeganie świata jest jednocześnie nadawaniem imion i mian. Mówiąc nie wiem stajemy nagle bezradni wobec tej części rzeczywistości, która przeraża nas swoim niespodziewanie obcym obliczem, mrokiem, któremu nie umiemy przypisać żadnego sensu, żadnej wartości ani jakości.

Dla mnie te dwie strofy mogłyby być oddzielnym wierszem, ze względu na ich spójność i zawartą w nich refleksję.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Myślę, że kluczem jest tytuł "Jest jasność w rzeczach" czyli, że należy odczytywać symbole:

warty w paradnych strojach, gejsze, szlafroki, papierowe drzewa.

Coś takiego zobaczyłam dawno temu w "Kosmosie" Gombrowicza i bardzo to do mnie trafiło. Niezależnie od intencji Ala, myślę, że rzeczy, które spotykamy dają nam wskazówki. Gałązka na drodze, kształt czyichś ust, blizna, przesunieta filiżanka. A czasem są jak tragiczne dekoracje - wprostprzeciwne do prawdy - jasne niebo w zły dzień.

Jakby nie było, wiersze Ala to piękne zagadki, przez co wielowarstwowe i proowadzące w dalekie strony.

[Gloinnen]

Twój odczyt ble, bardzo ciekawy, bo jakby jest odwrotnością tego, o czym pisałam wcześniej.

Tak, jakby nastąpiło odwrócenie pojęć - to rzeczy stają się językiem a materia werbalna - rzeczywistością, którą trzeba zamknąć w konkretach.
Zresztą, czy nie to jest właśnie istotą poezji?

Ale może ja się nie znam...

[Ewa Włodek]

rzeczy - po prostu są, fizycznie, można ich dotknąć, można je poczuć. Tylko - czy zawsze są tym czym nam się wydaje, że są? Drewniane miecze - czy są aby mieczami? No, i strofa zapisana kursywą - małe czarne serca, skojarzenie z karcianym kolorem "pik", najwyższym, zaś symbolizującym walkę, przeznaczenie, logikę lub śmierć - i to by korespondowało z głodnymi i dręczonymi... A nad tym wszystkim - drzewo, uniwersalny symbol kreacji, ale skoro papierowe, to znaczy - nietrwałe, w zasadzie - nieistniejace... I te ostatnie wersy - w moim odbiorze - nawiązują sciśle do tytułu, jakby klamra zamykaja treść, przesłanie, które mówi, że świat, który wydaje sie nam pewnym, namacalnym światem rzeczy, jest w sumie tylko swiatem pozorów...
No, nie wiem, czy się zbytnio nie rozhulałam z interpretacją, ale na pewno miałam nad czym pomyśleć, co baaaardzo lubię...

I mnóstwo pozdrowień...
Ewa

[iTuiTam]

...
nie mieści się w formie
jakby świat
rozbłysnął tylko na chwilę.
...
gejsze na starym szlafroku
wciąż parzą herbatę.
...
pewnie one też
mają rację.

Ciekawie splecione dwie historie, pełne metafor, które można różnie odczytywać i na koniec się przyznać: właściwie to nie wiem, czy mam rację.
Interesujące obrazy, przynajmniej dla mnie, będącej wzrokowczynią
serdecznie
iTuiTam

[Qń Który Pisze]

Qń jest pewny, że to nie jest wiersz, który spodoba się po jednokrotnym czytaniu...
za każdym razem "lubi" się go coraz bardziej. Pachnie delikatnością i metafizyką. Niematerialne źródło natchnienia, otoczone, jak najbardziej materialnymi rzeczami. Autor zapewne inspirował się jakimś obrazem... może namalowanym przez dzieci, jakąś szopką ludową

Warty stoją przy wszystkich drzwiach, w paradnych strojach lśnią guziki; miecze i pałasze z drewna od najlepszego cieśli

Obecni mają identyczne twarze opuchnięte od gry w bierki, lód przynosi ulgę, zostaje na noc

a może zapatrzył się w pudełko po bierkach... na którym były japońskie gejsze. Bierki, to gra znana już około 2000 lat temu. Widzenie przez rzeczy może doprowadzić do utracenia kontaktu z rzeczywistością lub ją odkształcić. Chowamy się za murem słów. Za znaczeniem rzeczy, które są tymi słowami opisane. To jak modlitwa transcendentalna. Ukrywamy się za fikcją, w jaskiniach swojej świadomości, bo czujemy się bezpieczni. Koimy umysł i prosimy boga, żeby się do końca nie wyobcować z dostrzeganej rzeczywistości

Do małych czarnych serc dzieci dorysowały płomienie i drut kolczasty – symbole jedności z głodnymi i dręczonymi

na górze papierowe drzewa w kolorze błyszczącego flauszu pewnie one też mają rację.

Rezygnacja z dochodzenia do sedna... czy może wędrówka w poszukiwaniu wielkiego "być może"... jak był się wyraził François Rabelais?

Zatrzymałem się tutaj nie bez kozery bo im dalej w treść, tym więcej wychodzi z worka jajeczek niespodzianek.
Ten wiersz być może nie jest z gatunku podobających się od pierwszego wejrzenia, ale skutecznie kieruje nas w zadziwiające rozmyślania...

[Ania Ostrowska]

Mam nieodparte wrażenie, że każde słowo otrzymało tu ściśle określoną rolę do spełnienia, nie ma miejsca na przypadek. Po pierwszym czytaniu nie mam żadnej koncepcji na całość, nie ogarniam jej, ale poszczególne frazy urzekają urodą poczynając od "wart stojących przy wszystkich
drzwiach" przez " wiatr przechodzący słowa jak moskitiery" i kolejne, i kolejne, i kolejne. Smakuję je, wrócę tu jeszcze na pewno - pozdrawiam Ania

[Alek Osiński]

Dla mnie ten tekst jest bardzo hermetyczny.

Być może tak jest, chociaż starałem się żeby nie był, z drugiej strony coraz bardziej ciągnie mnie
do rozkręcania układów, ścinania nitów, polewania form językowych WD-40;) żeby zrobić znaczeniom więcej
miejsca, więc zawsze jest ryzyko, ale trzeba je ponosić. Dziękuję Glo

myślę, że rzeczy, które spotykamy dają nam wskazówki. Gałązka na drodze, kształt czyichś ust, blizna, przesunieta filiżanka.

Też mi się tak wydaje Olu, bardzo mądrze to zauważyłaś, pewne symbole zdają się być przeznaczone wyłącznie
dla nas, czerpiemy z ich jasności albo obarczamy je swoim mrokiem, który i tak później do nas wraca. Dziękuję


Ewo, jestem pod wielkim wrażeniem Twojej wnikliwości. Dziękuję

właściwie to nie wiem, czy mam rację.

Nikt z nas tego nie wie, może na szczęście. Dziękuję

Chowamy się za murem słów. Za znaczeniem rzeczy, które są tymi słowami opisane. To jak modlitwa transcendentalna. Ukrywamy się za fikcją, w jaskiniach swojej świadomości,

Qniu - podziwiam Twój zmysł poznawczy i nie tylko. Dziękuję

Aniu, także dziękuję za dobre słowo i zapraszam serdecznie

Pozdrawiam Wszystkich