Wartowniczka

[Gloinnen]

A ja dla odmiany uwielbiam bitewne klimaty, szable, miecze, wszystko co ma ostrza... Mrok też lubię, wydaje mi się, że w okrucieństwie, cierpieniu (w tle - wojna), jak w każdej ekstremalnej sytuacji - zbliżamy się do prawdy o nas, o naszej naturze, o emocjach, o instynktach... Nie ma miejsca ani czasu na teorię względności, oszustwa, wymigiwanie się, rozważania wszelkiej natury - stajemy obnażeni naprzeciwko samych siebie i zdajemy sprawdzian... też z samych siebie... Walka, nienawiść, starcie na śmierć i życie - wymagające odwagi, dystansu, wytrzymałości, rygoru, ale też szaleństwa, ferworu, upojenia - są w pewien sposób czyste. Nie brzmią fałszywą nutą.

[Alek Osiński]

W takich sytuacjach na pewno dowiadujemy się dużo o instynktach, ale czy to jest
cała prawda o człowieku? Instynkty mamy w sumie podobne...

[Gloinnen]

Ale to są sytuacje, gdy człowiek nie udaje.
Może to nie jest cała prawda, ale na pewno jesteśmy tej prawdy blisko, przynajmniej jej części. A przecież i tak każdy jest inny. Natura każdego z nas wychodzi w konfrontacji z doświadczeniami granicznymi, w innych okolicznościach często gramy, rozważamy "za i przeciw", zastanawiamy, co się opłaca...

[Alek Osiński]

To zależy kto, jeden może udawać trupa na polu walki, a
drugi w zwykłej sytuacji zachowa się z honorem, różne są charaktery,
okoliczności krańcowe nie zawsze są wykładnikiem
a sytuacji granicznych nie musi się szukać wśród extremów
Nie wiem czy chodzi Ci o taką prawdę, że jeden drugiemu
wbije nóż w plecy, jeśli to umożliwi mu przeżycie,
bo tak karze mu instynkt samozachowawczy?

[Gloinnen]

No więc właśnie wyjdą jak szydło z worka - ten honor jednych, tchórzostwo drugich... Nigdy byś się nie domyślił w innych okolicznościach, jacy naprawdę byli ci ludzie...

To prawda, że sytuacje graniczne są bardzo różne, ale najczęściej właśnie związane są z koniecznością przetrwania. Wówczas w ludziach wyzwalane są rozmaite mechanizmy - wrodzony spryt, inteligencja, odwaga, kreatywność - albo wręcz przeciwnie - strachliwość, asekuranctwo, hipokryzja, podłość... Różne strategie służące w sumie temu samemu celowi.

Prawda o człowieku - czym jest...? Moglibyśmy dyskutować do rana

Lubię na przykład filmy wojenne (te z górnej półki, oczywiście) - jak choćby "Szeregowiec Ryan" Spielberga - one doskonale pokazują to, o czym mówię.

[Alek Osiński]

Wiesz co Glo, a mi się wydaje, że prawda o człowieku jest zupełnie inna, a przynajmniej przejawy tej prawdy,
w czasach w jakich żyjemy, nie musimy walczyć na wojnie, rzadko musimy walczyć o przetrwanie w jego
najbardziej elementarnym, cielesnym kształcie, teraz walczymy o coś innego, a przynajmniej niektórzy, o przetrwanie własnego ego, o jego nobilitację, o to żeby dopiąć jakiegoś mniej lub bardziej ważnego celu. Jeśli się to uda to czujemy się
jakbyśmy wygrali wojnę, czyż nie?

W rzeczywistości u niektórych przejawia się to tym, że wykłada swoje ja - pragnienia,
cierpienia, mroki i szuka ofiary, często w jakimś obłędzie nazywa to np. miłością, nie interesuje go druga strona, nie obchodzi go to co ma do powiedzenia, kim jest, co robi, nie chce słuchać czegokolwiek, czy w ogóle może stanąć w szranki - to obojętne, liczy się tylko własne egoistyczne pragnienie pełni, pragnienie zaspokojenia, dla takiej osoby nie liczy się drugi człowiek, tylko sprawdzenie się w ekstremalnych sytuacjach i to mnie właściwie boli.

Środkami życia stają się jakieś złośliwości, małostkowość, to że pójście do sąsiada w przebraniu i narobienie mu na wycieraczkę sprawia przyjemność, to że się da komuś przypieprzyć i samemu nie oberwać, staje się jakimś wyssanym z palca przeżyciem na miarę ekwiwalentu wojny - to jest żałosne, dla mnie to obce życie, życie od jakiego stronię i mam nadzieję nie brać w nim nigdy udziału.


To tak na marginesie

Al

[Gloinnen]

Dziękuję jednak za ten głos w dyskusji - dał mi sporo do przemyśliwania. Masz sporo racji.

Ale przecież (na szczęście) nie wszyscy są tacy, jak opisujesz... Przecież w każdej sytuacji mamy wybór, jak postąpić, nie? Mamy w sobie te, jak to mówisz, instynkty, małostkowość, mniej lub bardziej ukrytą podłość, egoizm, ale nie jesteśmy bezwolni wobec nich. Oprócz tego posiadamy też rozum i wolę, dzięki którym możemy na wszystko spojrzeć - po pierwsze z dystansu, po drugie - przez określony filtr (moralny chociażby). I podjąć decyzję na prawo lub na lewo...

Wiele jest budujących przykładów, chociażby i z sytuacji ekstremalnych - Janusz Korczak, Ojciec Kolbe... (to ikony, ale zapewne wielu anonimowych bohaterów zna każdy z nas)... Wspomniane przeze mnie doświadczenia graniczne nie muszą wydobywać z ludzi jedynie mrocznych i negatywnych cech...
Starałam się pokazać jedynie, że każdy z nas w takich sytuacjach okazuje się ostatecznie i jawnie - słaby bądź silny (wolę takie rozróżnienie, niż dobro/zło, bo zło jest słabością wobec prymitywnych popędów, dobro - siłą, by je zwalczać).

Uff, skąd ten pesymizm, Al?

[Alek Osiński]

Ufam, że nie wszyscy są tacy, podobno; jednak jakimś dziwnym trafem, człowiek ma
do czynienia tylko z takimi osobami, nawet jeśli dażył je wcześniej jakąś estymą...
w godzinie próby, wychodzą tylko najniższe pobudki, niestety...przetrwanie - po co to komu, właściwie ... to dobre dla grzybów i karaluchów

samo życie, można by podsumować, ale w sumie, nawet tego się nie chce...

[Gloinnen]

Może to jakiś sygnał dla siebie samego? Można ostatecznie pogardzać złem, które wyrządzają inni, ale przynajmniej - dla kontrastu - próbować walczyć ze sobą? Co na pewno jest trudne, łatwiej powiedzieć, trudniej zrealizować, ale właśnie - im precyzyjniejszy ogląd na ludzką naturę, tym lepiej wiemy, jak kierować własnym życiem, żeby nie powielać cudzych słabości, podłości, nikczemności, głupstw... Temu powinno służyć dążenie do poznania prawdy o człowieku.
To pierwszy stopień do bycia lepszym. Być może wiele osób na nim nawet nie stanęło. Wiele - zatrzymało się na tym pierwszym stopniu. Ale droga przecież wolna...
Tak, gadam sobie trochę idealistycznie, sama będąc właściwie zlepkiem samych wad, lecz chyba lepiej doszukiwać się w innych dobra, niż zła. Albo przynajmniej wierzyć, że każdy ma potencjał do tego, by być dobrym. To chyba jest optymistyczne w sumie, nie?

[Ewa Włodek]

Glo i Alosie
poczytałam Waszą dyskusję pod moim skromnym wierszykiem, i bardzo się cieszę, że kilka słów poświęconych starej, zasłużonej szabli, wywołało taki ciekawy temat. Jesli pozwolicie, powiem coś od siebie, ad vocem, i mam nadzieję, że a'propos:

po piwresze - lubię walkę, a biała broń i jej zastosowanie zawsze mnie fascynowały, nawet, jak byłam całkiem małą dziewczynką, kiedy to wolałam się bawić żółnierzykami kuzyna, niż własnymi lalkami. I może dlatego dawno, dawno temu zetknęłam się ze wschodnimi walkami, i wtedy, na poczatku każdego treningu - powtarzaliśmy za mistrzem: ćwicz tak, żebyś przyjął każdy cios, uderzaj tak, żebyś nie musiał przyjmować następnego, i pamiętaj, że walka nierozpoczęta jest walką wygraną. To była filozofia walki, ale też filozofia życia, mówiąca, że do życia się trzeba przygotować, by stawić mu czoła, trzeba być gotowym i przygotowanym do zmagania się z przeciwnościami. I należy bardzo oszczędzać własną energię, własny potencjał, nie wdając się w przedsięwzięcia, które nikomu do niczego nie sa potrzebne, ba, nawet nie są konieczne...Dziś - na ile wiem - szkoły tak zwanych sztuk walki zaniedbuja tę filozoficza podbudowę, adeptom już się tego nie wpaja (nie wiem, czy we wszystkich szkołach, czy tylko w tych, z którymi się zetknęłam), i stąd - eskalacja niepotrzebnej przemocy, której nie można nazwac walką, a co najwyżej - mordobiciem i flekowaniem, niestety...
Wśród dawnych zasad związanych z walką była jeszcze jedna, szalenie ciekawa, choćby z tego względu, że była "motywem uniwersalnym", związanym z "umiejscowieniem" krwi w kulturze homoinis sapientis - zasada mówiła, że do walki, która wiąże się wszak z rozlewem krwi i zadawaniem śmierci, nie powinien stawć nikt, kto nie jest gotów rozlać w tej walce własnej krwi i złożyć własnego życia...Cóż, wiązała się ta zasada z szacunkiem dla przeciwnika w starciu i nie przewidywała czegoś takiego, jak zimne morderstwo, nawet na polu bitwy...
I jeszcze jeden aspekt, dzięki któremu zbliżymy się może do problemu, jakiego dotknęła Glo, pisząc, że nasze życie jest ciągła walką...Coś w tym jest, bo znany chiński strateg Sun Tzu Sun Pin (przy którego teorii Klauzewitz to podstawówka) wszystkie swoje rozwiązania strategiczne i taktyczne najpierw sprawdzał praktycznie z dala pod pól bitwy, czyli, między innymi, na dworze cesarskim...Dziś jego dziełko jest wykorzystywane jako podręcznik logistyczny w rozmaitych korporacjach, kartelach i tak dalej, gdzie zawarte tam zasady strategiczne i taktyczne nastawione na pewne zwycięstwo najtańszym kosztem są praktycznie stosowane w "rozgrywkach" z przeciwnikami rynkowymi i do utrwalania własnej pozycji na rynkach...
Przepraszam Was najmocniej
Glo
Alosie że sobie pozwoliłam na takie gadulstwo i przynudzanie...Moc serdeczności do Was posyłam, z uśmiechami...
Ewa