do domu

[pietrek]

do domu

ech idź już lepiej do domu
pan doktor taka jego mać
ukrywa wstyd pod krochmalem fartucha
z logo księgowego naszych ciał i dusz


idź już do domu posłuchać jak krew
oszukana rozsypuje śmieci
w dawno zapomnianych bezimiennych
zaułkach twojego miasta

nagle tak obcego

że wydostać się z niego niepodobna
choć dłużej nie sposób tkwić w jego murach

[Alek Osiński]

Niezły wiersz, Zastanowiłbym się nad "jękiem krwi" - to nie brzmi dobrze
sama krew wystarczy, to co ona mówi słychać już w innych wersach.
I jeszcze te inwersje w ostatnich wersach, po co?

że niepodobna się z niego wydostać
chociaż dłużej nie sposób tkwić w jego murach

brzmi imo naturalniej

Pozdrawiam

[pietrek]

coś mi ciągle nie pasuje, przestawiam, przerabiam, i nie mogę trafić
Twoje sugestie biorę do serca, tekst wymaga zmian
dzięki za wgląd, pozdrawiam

[Gloinnen]

idź już do domu wsłuchać się w jęk krwi
jak oszukana rozsypuje śmieci
w dawno zapomnianych bezimiennych zaułkach
twojego miasta

nagle tak obcego

że się wydostać z niego niepodobna
choć dłużej nie sposób w jego murach tkwić

Popieram Ala.

"idź już do domu posłuchać jak krew
oszukana rozsypuje śmieci
w dawno zapomnianych bezimiennych
zaułkach twojego miasta

nagle tak obcego

że wydostać się z niego niepodobna
choć dłużej nie sposób tkwić w jego murach"

Ja bym napisała to tak.

Ogólnie jedna podoba mi się ten wiersz. Pomyślałam sobie o kimś, na kogo lekarz wypisał już wyrok... I co dalej? Można założyć, że dusza jest skazana na swoje cielesne "miasto", z którego nie ma ucieczki, nie ma ocalenia. Przecież nie każdy wierzy w to, że śmierć wiedzie do lepszego życia. To tak, jakby wiedzieć, że za kilka dni w naszą planetę przywali asteroida - i nic nie móc już zrobić, bo przecież jesteśmy przykuci do miejsca i czasu - właśnie naszym życiem, które takie kruche, wiecznie pod znakiem zapytania...

Bardzo dobrze to opisałeś.

Pozdrawiam,


Glo.

[pietrek]

ego mnie wprawdzie krwawi, ale niech będzie, jakby co, to się kopyrajtami
podzielę
dzięki, Glo, rozwiałaś wszelkie wątpliwości

[Gloinnen]

A tam, wiersz jest Twój, tylko nożyce moje...