Falstart

[ble]

Spośród wszystkich przykazań
- narodzić się i doświadczyć,

zbliżyć
ze ścianą pokoju,
która staje się
na wyciągnięcie ręki; przed snem
przyznać
- oto ciało moje
organiczne i ograniczone.

Nauczycielu,
gdzie mieszkasz?

Otwórz mi przestrzeń

[skaranie boskie]

Przyznam, że trochę gmatwałaś z tą ograniczoną organicznością, czy też organiczną ograniczonością, jednak puenta sprowadziła zagubioną w treści małpę na właściwą drogę.
Do przestrzeni.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Bardzo mi się podoba ten wiersz.

Spośród wszystkich przykazań
- narodzić się i doświadczyć,

Pierwsze dwa wersy każdy z nas powinien mieć zawsze w pamięci, gdyż mogą być bardzo przydatne w najtrudniejszych chwilach. Zawierają w sobie dużą dawkę mądrości. Naszym najważniejszym powołaniem jest życie, gromadzenie doznań, odczuć, wrażeń, doświadczeń. To nas nieustannie rozwija, naznaczając, zmuszając do dokonywania wyborów, popychając na takie a nie inne szlaki.

przed snem
przyznać
- oto ciało moje
organiczne i ograniczone.

A to kojarzy mi się z jednej strony z rachunkiem sumienia, z drugiej - ze słabością człowieka. I z przesłaniem zawartym w tekstach św. Pawła - człowiek jest bardzo słaby, nędzny, mizerny - i to jest właśnie dla niego szansa. Gdyby taki nie był, jego życie nie miałoby sensu, a tak - ma, gdyż nieustannie, właśnie doświadczając - możemy piąć się w górę, doskonalić, poznawać samych siebie.

Otwórz mi przestrzeń

Myślę, że On ma tylko nam dać siłę do tego, byśmy sami tę przestrzeń otwierali, dzień po dniu.
To chyba nie odbędzie się jednorazowo, spektakularnie i przez interwencję deus ex machina.

Zastanawiam się nad zastosowaniem kursywy, aby wyodrębnić:

Nauczycielu,
gdzie mieszkasz?

Otwórz mi przestrzeń

I po ostatnim zdaniu przydałaby się kropka, a jeśli nie - to napisałabym "otwórz" z małej litery, jeśli chcesz pokazać to otwarcie, swobodę, nie-domknięcie.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Skaranie, dziękuję za cierpliwość

Glo, Ty masz oko do prześwietlania wierszy

Chyba racja co do ostatniego wersu - chodziło o otwarcie i może z malej litery byłoby ok.
W kursywie mógłby być wers
Nauczycielu, gdzie mieszkasz, bo to cytat.

Dzięki, Glo, pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Mi też się podoba. Przez swoje działania
Sama tworzysz przestrzeń, w której przebywasz
i ona określa przez organiczość i ograniczoność
swój sens, pytanie do Nauczyciela staje się w ten
sposób jakby retoryczne, gdyż jest właściwie
skierowane do samego siebie. Bardzo dobra,
intuicyjna jakby, wersyfikacja.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

samo narodzenie - jeszcze nic szczególnego, zwyczajnie "tabula rasa"...Doświadczając - rodzimy się wielokrotnie, z każdym doświadczeniem na nowo, zapełniając przestrzeń, która jest w nas. A Nauczyciel, czy nauczyciel - cóż, bywaja lepsi i gorsi, i od nas niejednokrotnie zależy, z czyich nauk skorzystamy, dzięki komu wypełnimy naszą przestrzeń lub komu pozwolimy ją wypełnić.
Tak sobie jakoś umyśliłam odczytanie Twojego wiersza, Ble...


Pozdrawiam najcieplej...
Ewa

[pietrek]

podobno Mistrz zjawia się, gdy uczeń jest gotów...
podoba

[anastazja]

- oto ciało moje
organiczne i ograniczone.

ożesz kurcze, jaki świetny, nie ble, ble, /jak moje /

[ble]

Przez swoje działania
Sama tworzysz przestrzeń, w której przebywasz
i ona określa przez organiczość i ograniczoność
swój sens, pytanie do Nauczyciela staje się w ten
sposób jakby retoryczne, gdyż jest właściwie
skierowane do samego siebie.

Ładnie to nazwałeś, Al, Pozdrawiam

Doświadczając - rodzimy się wielokrotnie, z każdym doświadczeniem na nowo, zapełniając przestrzeń, która jest w nas.

Zgadza się.

Tak sobie jakoś umyśliłam odczytanie Twojego wiersza, Ble...

Umyślaj sobie, umyślaj

podobno Mistrz zjawia się, gdy uczeń jest gotów...

pietrek przez małe p - jak Ty to robisz, że zwykle trafiasz w sedno?

ożesz kurcze

Otóż to, że kurczę. Nasze przestrzenie maleńkie.

Dzięki Wszystkim za czytankę

[Nilmo]

Spośród wszystkich przykazań
- narodzić się i doświadczyć

Powiało empiryzmem . Tak sobie myślę że przykazania są jednocześnie zakazaniami, mówiąc nam co powinniśmy, bo jeśli nie....no właśnie. Myślę też że człowiek często przegina z tą swoją misyjnością na tej planecie. Tak bardzo chcemy być potrzebni, niezbędni, tak bardzo pragniemy zostawić jakiś ślad po sobie potomnym, że często zapominamy o najważniejszym i najprostszym -
"narodzić się i doświadczyć". Ktoś spyta - i to miałoby być tylko tyle? A gdzie sens?
Pracujemy między innymi po to by kupić bilety do cyrku, do teatru, na mecz, a to świadczy jak ważne są dla nas emocje i wrażenia estetyczne. Czy ktoś pyta jaki w tym sens?
Tymczasem natura daje nam spektakl jakiego może pozazdrościć La Scala, a wielu z nas kręci się na tyłkach zaglądając do toalet, za kulisy, do piwnic w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie - po co tu jestem. Wielu innych siedzi ze scyzorykami w ręku i rzeźbi na krzesłach - "byłem tu - Władek..." , "kocham Zośkę" itp pierdoły, byle uwiecznić swoją obecność. A spektakl trwa.
Co jeśli Bóg, Kosmos (czy w co tam wierzycie) po prostu chce się z nami tylko podzielić tym pięknem jakie stworzył? Czy nie zachowujemy się wobec niego jak przyczepa buraków?

"zbliżyć
ze ścianą pokoju, "

Tak , do tego trzeba się pogodzić przede wszystkim ze sobą. Założyć, że nie jesteśmy tu bo ktoś oczekuje czegoś od nas, a dlatego, bo ktoś nam coś chce dać. Coś czego nie zauważamy. Nie doceniamy.

"Nauczycielu,
gdzie mieszkasz?

Otwórz mi przestrzeń
"

Tak...odsłońcie w końcu te cholerne zasłony i dajcie w spokoju obejrzeć sztukę. Bo po to tu jestem.
Tak rozumiem wiersz. Przepraszam, jeśli wykroczyłem poza temat.
To dobry wiersz. Skłania do myślenia. Dziękuję.