Katar w drodze do Kanaanu

[Napoleon North]

Oto ja kłębek nerwów
skręcam aortą Krakowa
podążając za sznurem spalin
widzę golgotę naszych ulic

powstaję , ciągnę za sobą
moje umęczone ja

marząc że

gdzieś tam czeka Kanaan
moich snów

[Nilmo]

podążając za sznurem spalin
widzę golgotę naszych ulic

Jak podążając? Na siedząco? -

powstaję , ciągnę za sobą

Skoro już pojechałeś z tą Golgotą i Kanaan to proponowałbym zacząć zamiast "oto ja kłębek nerwów" np. oto ja Jezus.
Biorąc pod uwagę zadymienie Krakowa, to sporo mamy tutaj tych Jezusów. Szkoda że nie napisałeś np. czym się tak umęczyło to "Twoje ja". Być może byłaby to ciekawa oryginalność w tym potoku wzniosłych słów.
Thx.

[Gloinnen]

No proszę, Nilmo, a ja myślałam, że Ci patos nie przeszkadza!

Ale nie mogę się nie zgodzić.

Horusie, dużo tutaj wybitnie górnolotnego tonu, który dość powszednią sytuację opisuje w kategoriach ostatecznych, w nawiązaniu do Golgoty, Pasji, Kanaan... Wiersz kipi weltschmerzem, ale im bardziej próbujesz uwznioślać wszelkie stany Twojego udręczonego ja, tym bardziej efekt finalny wypada groteskowo. Moim zdaniem tekst został zbyt mocno przejaskrawiony w kierunku męczeńskim, przez co wypadł niewiarygodnie. Prawdziwe cierpienie nie informuje krzykiem o swoim istnieniu wszystkich naokoło. Nadając mu martyrologiczny wymiar, nie pozwalasz odbiorcy autentycznie odczuć tego, co próbowałeś utrwalić w wierszu.
Dosłowność u Ciebie bije w oczy. Jeżeli mogłabym wyrazić swoją opinię - o wiele mocniej oddziałuje na czytelnika przemilczenie i powściągliwość, niż bezwstydne eksponowanie przed nim własnych (peela) emocji. Im mniej powiesz wprost, tym bardziej zaciekawisz, rozbudzisz wyobraźnię, zmusisz odbiorcę do współ-tworzenia sensu Twojego tekstu. To chyba (według mnie) istotna cecha poezji - nieoczywistość...

Pozdrawiam,


Glo.