Autoportret

[NathirPasza]

z czaszki ból wyciska
krople samotności do przełyku
krople żołądkowe bo gorzkie
wywołają wymioty i spazmy

z wyselekcjonowanych starannie
jak w procesie dyfuzji części ciała
z zegarową dokładnością odchodzi
czas od kości

wypływają zdziwione oczy i na policzkach
rysują zadrapania krwawiące winą
lub błaganiem o koniec kary

zmiażdżone czekaniem na cud
dłonie i stopy obumarłe
jeszcze proszą włosy o pieszczoty
lecz już dawno wyrwał je pęd
z jakim rozpryskują się o mnie codziennie
krople rzeczywistości

[Alek Osiński]

Krople samotności, rzeczywistości, żołądkowe, z tych wszystkich kropli
najbardziej przekonały mnie te ostatnie, mocno uderzasz w abstrakt...
zbyt mocno jak na moje odczuwanie, z tego wszystkiego
spodobała mi się druga strofa, jest najbardziej namacalna

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dla mnie akurat mocne obrazowanie nie jest mankamentem utworu. Już prędzej rola, jaką ma ono spełnić, może budzić mój wewnętrzny sprzeciw.
Zastanawiam się, do jakiego momentu peel skarży się jeszcze na zadawane mu cierpienie, a od kiedy zaczyna go realnie potrzebować. Można uznać, że ból jest jak narkotyk, który uzależnił, bez niego egzystencja peela przestaje być już autentyczna. Więc jednak stan cierpiętnictwa w pewnym sensie jest odlotem, podróżą w głąb najbardziej prawdziwego odczuwania, doświadczania. Czasem konieczny.

Takie odnoszę wrażenie, bo w Twoich tekstach, pomimo krzyku i pozornego buntu, jest jednak bardzo drobiazgowo dokonywana wiwisekcja cierpienia, jego przyczyn, symptomów, wywoływanych przez nie efektów specjalnych - fizycznych i psychicznych.

Rzeczywistość, to prawda, jest trudna, czasem bywa - nie do zniesienia - ale na pewno nie jest dla człowieka karą. To on sam sprowadza swoją kondycję w świecie do ścierania się przeciwieństw winny/niewinny, nieczysty/czysty, przeklęty/ocalony... itd. I od każdego chyba zależy, w jaki sposób wykorzysta on te wszystkie opozycje, aby wyrwać się z nienawiści, przede wszystkim do własnego życia.

Pozdrawiam,


Glo.