wareg

[Abi]

• • • • • • wareg

• • kto jak kto wiking sobie poradzi
    zmarzły na fiordzie nagim
    nie dojrzy nawet na oczach szadzi
    w ciszy słuchając sagi

• • • • • • • • P.A.R.
  • • jesteś przystanią gdy huragan
      zawodzi jak w nordyckich sagach
      kiedy nie słyszę nie dostrzegam
      wrośnięta źdźbłem na znak przymierza
      
      gdzie droga blaskiem rozsypana
      przy dwóch leżąca oceanach
      złączyła lęki bliskie sobie
      w kamienną treść runicznych żłobień
      
      które przypływem jak powieką
      okryte czule z czasem miękną
      i pozwalają gościć w progach
      gdzie odyn wzrastał wiarą pogan

[P.A.R.]

no, no ...

zaskoczyłaś mnie podwójnie


ja już wikinga o nic nie proszę
kiedy wśród fiordów podaję siebie
może odyna niech jeszcze głosem
przemówi gromko to będę wiedzieć

czy mogę liczyć na jego siły
wiatry ukryte w splecionych włosach
i dłonie szorstkie co mnie zmieniły
że w srogie zimno chcę śpiewać bosa

to tak niewiele aż świat mój cały
za którym co dzień wciąż wypatruję
lecz zamiast niego mam w oczach szkwały
jakby drakkara porwali zbóje

wypłynę w morze w dziurawej balii
w napiętych żaglach thor będzie gwizdał
i choć nie jestem freją z walhalli
może odnajdę swego wikinga

długie łodzie wikingów
Łódź.15.12.2008.

[Abi]

no, no ...

no, no...
dziękuję Wikingu

• • • może odnajdę choć stopy bose
      nie zawsze niosą tam gdzie potrzeba
      jak langskip w burzy niejedno zniosę
      tylko czy długo pewności nie mam
      
      gdy w bujną kitę zebrane myśli
      kusi by palcom kosmyk darować
      który pod tarczą ciasno spowity
      rwie się jak tchnienie w butnych osnowach

zióbki
A.

[Ewa Włodek]

...wśród mauretanskich kolumn - Wareg
mieczem wskazuje tam, gdzie lwy są...

to nie ja, to Miciński...Tak mi się przypomniał, jak Was czytałam... Lubię takie nawiązania Abi, więc poczytałam z przyjemnością. Sama kiedyś popełniłam "nordyckie" wierszydło...


Pozdróweczki...
Ewa

[Abi]

Sama kiedyś popełniłam "nordyckie" wierszydło...

nie myśl, że Ci po takiej deklaracji odpuszczę...
upominam się... !!!


A.

[P.A.R.]

jak langskip w burzy niejedno zniosę
tylko czy długo pewności nie mam

wierność mieczowi normanów siłą
prosto z pracowni mistrza ulfberta
z białogłowami na uczcie miło
gdy krągłość bioder podkreśla serdak

a w długim domu rogi wciąż pełne
ciepła konina znów w ustach wierzga
ja jeszcze bosa raz cię popełnię
aby pod tarczą płomień mi nie zgasł...

[Abi]

aby pod tarczą płomień mi nie zgasł...

• • to ciebie szukają bezpowrotna chwilo
    słowa roznoszone pod różne adresy
    proste wiatr pokręcił gdzieś za setną milą
    inne podzieliły zaginionych losy
    
    to ciebie szukają obłędne dotyki
    co już za zakrętem zwiały normalności
    i każdy z osobna jak tropiciel dziki
    poszukują śladów wśród wspomnień zarośli

A.

[Nicol]

było minęło .

[atoja]

zaczytałam się w te strofy
które jak baśnie na runie...

[Abi]

Żal nie czytać takich strof

dziękuję N.(N.)
----------------------------------------------------

zaczytałam się w te strofy
które jak baśnie na runie...

uważaj,
runy wielką moc mają...
---------------------------------------------------
---------------------------------------------------
zióbki

A.