Katedra

[skaranie boskie]

Przyznam, że tematyka absolutnie nie moja, jednak pochylam głowę przed kunsztem Autora.
Czytając miałem wrażenie oglądania piękna architektury, jakby uwiecznionego na jakimś surrealistycznym obrazie. Czasem tylko żal bierze, że takie perełki architektoniczne...
Zresztą, niech brzmi tylko wiersz. Resztę zostawię na inną okazję.

[misza]

Czołem Fioletowa Małpo
Dzięki za odwiedziny w opuszczonej katedrze.
Kiedy będzie inna okazja?
Z pozdrowieniami (chociaż trunków podobno się nie miesza, ale Misza miesza)

[pietrek]

szacun

[Nilmo]

Wiersz oddaje klimat, ładny obrazowo bez zbędnych ozdobników. Jedyne do czego mam zastrzeżenia to rytmika. Dzięki.

[Aldona Latosik]

Wiersz z duszą, lubię takie klimaty

pozdrawiam

[Miladora]

Jedyne do czego mam zastrzeżenia to rytmika.

A to mnie zaciekawiłeś, Nilmo.
Jest 13-zgłoskowiec z konsekwentną średniówką 7/6, więc gdzie tu braki rytmu?
Akcenty też się zgadzają...

[stary krab]

Przepiękny wiersz napisałeś Miszo! Bardzo lubię podobne utwory.

Zamieszczone komentarze, a także obraz Beksińskiego, dopełniają przekaz Autora, czynią z niniejszego wątku wzruszającą i pouczającoą liryczną całość. Interpretatorzy, w tym sam Misza, podkreślili podtekst osobowy, niejako stan ducha Autora, czemu służy tekst, jako jedna wielka i piękna metefora.
Gloinnen poszła dalej, ale też podkreśla wydźwięk owej "smutnej refleksji". Na poparcie przytaczam trzy fragmenty jej wypowiedzi:
- poczucie bycia niepotrzebnym, odrzuconym,
- obraz smutku wypełniającego człowieka
- poczucie opuszczenia, schyłkowości, smutnej refleksji...

Ja chciałbym się nieco sprzeciwić tak jednoznacznym określeniom. U mnie utwór powoduje wyciszenie, wprowadza może nawet w nieco pokorny spokój, ale nie smutek, nie odrzucenie. A jeśli już o schyłkowości mowa, to dotyczy nie tylko katedry i medytującego poety, ale także - czasu w zasięgu jego wyobraźni, a poniekąd i samego pojęcia Boga. W każdym razie stwarzanego na obraz ludzkich pojęć. Może to schyłek wielu ideologii, jakich się ludzkość dorobiła, a także religii mesjańskich, wielu wyznań.

[Dante]

Cóż może powiedzieć satyryk o takim wierszu?

Udana, urokliwa metafora pustostanu duszy

[ble]

Czas toczy Kościół, Kosciół toczy czas.
Wszyscy lubimy samotne pobyty w świątyniach. Żeby nikt nas nie przekrzykiwał w myślach.

[misza]

Przepraszam Was, że tak późno odpowiadam, ale nadal nie posiadam dostępu do internetu.
Korzystam z uprzejmości znajomych.
Pietrek
Dzięki CI wielkie za SZACUN.
Pozdrawiam.

Nilmo
Rzeczywiście, z rytmiką miewam czasami problemy,
ale chyba nie w tym przypadku, prawda.
Mocno podrawiam

Miladoro

Czym byłyby wiersze bez duszy?
Bezdusznymi wierszami.
Pozdrawiam z mojej bezludnej wyspy (tak się czuję)

Stary Krabie
Cieszę się, że pochyliłeś się nad tym wierszem.
Twoje słowa są doskonałym i niezwykle trafnym dopełnieniem tego,
co z wielkim wyczuciem, napisała Gloinnen.
Pozdrawiam z Wygnajewa Bezinternetowego

Dante
Satyryku! Wszystko możesz powiedzieć.
Pozdrowienia przesyłam, piórami kapelusza zamiatając

Ble

Nie ma wiecznych idei.
Karnak. Akropol. Azteckie piramidy.
Ale zawsze coś zostaje. I my tam wracamy