Motyl

[Jarek B]

pół życia tańczyłem
zmieniając buty i tancerki
nie zwracając zbytnio uwagi na muzę
lecz bardziej na systematykę napełniania

ulepiony przez jednego wielkiego jajcarza
który zrobił mnie z miłości do mojej matki
poniekąd dla odtworzenia swojego odbicia
zapewnienia kontynuacji wielkiej włóczęgi

po śladach jego butów
zwiedziłem wszystkie knajpy
spróbowałem wszystkiego co płonie
co spłoneło opłakiwałem czytając książki
marzyłem o portowych burdelach
krwawych bójkach na noże
piździe całującej rany
i księżniczkach

w życiu spotkałem bardzo różne kobiety
o filigranowych stopach zbereźnice
z cyckami na których ssanie
włączało się automatycznie
niezależnie od przebiegu
kochałem wszystkie

jak i potwory
które rżnąłem pijany
w ich kurewskim uśmiechu szatana
na ustach więdły pokrzywy
i moja młodość
dojrzała
delikatne kobiety
które tylko podziwiałem
dla samej rozmowy
głębi w oczach
dotyku

dla jednego słowa
przeczytałem tysiące wierszy
i mógłbym napisać najlepsze na ziemi
lecz niestety muszę dbać o wątrobę

by podziwiać motyla
na krzewie budlei
w domowym fotelu
z noblem na kolanach

[P.A.R.]

mocno, dobitnie i nijako
niezłe wejście...

[Gloinnen]

Mnie się podoba.
Brakowało mi właśnie tutaj mocnych tekstów, nie takich "ugrzecznionych".
W zasadzie motyw nienowy - poeta włóczęga, który z niejednego pieca chleb jadł, w niejednej knajpie się upier***ił na umór i niejedną cipkę wylizał.
To, co mnie w tym tekście w jakiś sposób "kupiło", to jego żarłoczność, zachłanność i szczerość. Peel smakował życie do bólu, nie ślizgał się jedynie po jego powierzchni. Miewał chociażby wiele kobiet w życiu, ale z tych spotkań, z tych doświadczeń starał się zawsze wycisnąć jak najwięcej, przeżyć jak najgłębiej, może coś zrozumieć, może coś odnaleźć?
Bo życie to ciągłe drążenie w głąb, a sedno nam się wymyka. Na tym chyba zasadza się topos wędrówki, podróży, wpisany gdzieś w każdego z nas kod Odyseusza.
Tak jak miłość, której poszukujemy w kolejnych relacjach, a ona gdzieś w naszym wnętrzu odzywa się czasem tylko tęsknotą za sobą samą.

dla jednego słowa
przeczytałem tysiące wierszy

To chyba kwintesencja opisywanej przez Ciebie pogoni za...

A sama pointa - pokazuje moment, w którym nadchodzi inercja, zmęczenie. Wtedy cieszy to, co mamy w zasięgu wzroku. Już nie gonimy, lecz uczymy się czekać. Albo raczej - upływający czas, zmęczenie materiału, przegląd wspomnień i przeżyć nas tego uczą.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

tyle gniewu i goryczy wylane, by siąść w kapciach? I poopowiadać wnukom o tym, czego nie było, a bardzo się chciało, żeby było?...Tak odczytałam...

Pozdrawiam...
Ewa

[Alek Osiński]

Wiersz podoba mi się, napisany tak trochę w starej konwencji beatników, ale
ja ją lubię, nośna jest, tu się zawsze pcha wszystko, przeżycia, ale i mrzonki,
pobożne życzenia, wszystek bebech...no, film drogi wiadomo, tu od razy
Autor poleciał po całym życiu, nie szkoda tylu tematów?

Pozdrawiam

[Jarek B]

...Dziękuję...za przyjęcie na iście królewskim poziomie:)
...zwłaszcza Pani Administrator ...za słowa otuchy:
"w niejednej knajpie się upier***ił na umór i niejedną cipkę wylizał."- ...mocnych tekstów...mam sporo-pozdrawiam Wszystkich serdecznie:)

[Gloinnen]

.mocnych tekstów...mam sporo

[Miladora]

Niezłe podsumowanie, Jarku.

Przepraszam, że bez wiwisekcji i tylko z jedną uwagą:
- co spłoneło - spłonęło

Za debiut

[Bożena]

niezły wiersz- peel z niejednego pieca jadł chleb i w niejednym porcie pił rum-
szkoda watroby- co tam nobel-