miejsce

[atoja]

jesteś we mnie wiosny arią
w gardle kosa jodłowaną
zamyślonym lasem w stawie
wrzosowiskiem polną drogą

którą opuściło dawno
rżenie koni koła wozów
senne płozy pomkną w bieli
lub przebiegnie saren stado

uroczyskiem zagubionym
ciemną stroną lustra wody
która złotym lśni odbiciem
szczęśliwości na dnie samym

wielobarwną rzeką jesteś
niewiernością w cudzych brzegach
mamisz śmiechem Julii Roberts
w wielu twarzach świata mieście

i zadumą Sabałową
na Pęksowym Brzyzku drzewem
co się chyli i podnosi
nad krzyżami wietrzną mową

pośród szczytów malowaną
ścieżką stromą wodospadem
tyle we mnie jeszcze rozstań
miejsc nieznanych ramion bramą

[Miladora]

Prawdę mówiąc, to szukam jakiejś konsekwencji w rymach i nie bardzo widzę, Atojka.
Raz nie ma w zasadzie rymów, a potem znienacka coś się rymuje z czymś w następnej zwrotce. Przyznam, że to byłby ciekawy zabieg, gdyby faktycznie na tym owe rymy polegały, bo wiersz ma klimat i jest melodyjny.

Z tym, że „trajlowaną” nie bardzo mi brzmi. Bo „trajlować” to kolokwialnie "paplać", co jakoś nie współgra z arią.
Chociaż jak już, to chyba raczej „gardłem kosa trajlowaną”.
Aha – Julii Roberts.

Ale pomijając wszystko – wiersz ma urok. I zastanawiam się, czy nie na tej nieregularności i przełamywaniu rymów to nie polega, że wydaje się świeży i autentyczny. Bo osobiście nie mam nic przeciwko łączeniu białego wiersza z rymowanym.
I gdybyś miała zamiar się z nim jeszcze pobawić, to na kopii, żeby nic nie umknęło.

[Leon Gutner]

Sporo tego wszystkiego w tobie Atojko a jak widać i czytać na wiosnę się wylewa .
Leo z radością bierze udział w tym potopie

Z ukłonem L.G.

[atoja]

Prawdę mówiąc, to szukam jakiejś konsekwencji w rymach i nie bardzo widzę, Atojka.
Raz nie ma w zasadzie rymów, a potem znienacka coś się rymuje z czymś w następnej zwrotce. Przyznam, że to byłby ciekawy zabieg, gdyby faktycznie na tym owe rymy polegały, bo wiersz ma klimat i jest melodyjny.

Z tym, że „trajlowaną” nie bardzo mi brzmi. Bo „trajlować” to kolokwialnie "paplać", co jakoś nie współgra z arią.
Chociaż jak już, to chyba raczej „gardłem kosa trajlowaną”.
Aha – Julii Roberts.

Ale pomijając wszystko – wiersz ma urok. I zastanawiam się, czy nie na tej nieregularności i przełamywaniu rymów to nie polega, że wydaje się świeży i autentyczny. Bo osobiście nie mam nic przeciwko łączeniu białego wiersza z rymowanym.
I gdybyś miała zamiar się z nim jeszcze pobawić, to na kopii, żeby nic nie umknęło.

dziękuję Milado za zainteresowanie moją pisaniną naniosłam niewielką poprawkę: w gardle kosa jodłowaną
zauważyłaś zapewne,że zastosowałam rym okalający

[Ewa Włodek]

wielobarwną rzeką jesteś
niewiernością w cudzych brzegach

to mi się jakoś szczególnie spodobało, Atojo...

Moc serdeczności...
Ewa

[atoja]

Leo z radością bierze udział w tym potopie

trzymajmy się więc Leo brzegów....swoich
dziękuję

Dodano -- 27 mar 2012, 18:49 --

wielobarwną rzeką jesteś
niewiernością w cudzych brzegach


to mi się jakoś szczególnie spodobało, Atojo...

mnie też Ewo dziękuję

[Miladora]

zauważyłaś zapewne,że zastosowałam rym okalający

Owszem, tylko są to rymy bardzo mało zbliżone w niektórych przypadkach, co przy braku rymów środkowych robi czasem wrażenie wiersza białego, a nie rymowanego.
Ale nie czepiam się już, bo naprawdę ma urok.