persja

[ks-hp]

Połówka owocu. Od twoich narodzin łykam tylko
pestki, w żołądku mam prawdziwą Golgotę. Czekamy, aż
gałęzie pochylą nas do ziemi. Spadnę od nawarstwiania.

Ktoś wtedy wyjrzy, zobaczy za szybą koniec lata.
Nie patrz tak; nie zetną drzewa - zostanie spalone
i wrzucone do morza, jak ongiś ja. Na brzegach

osiądzie popiół, będziesz wiedział, że zawsze tęsknię. Dopóki
brzoskwinie zdobią ściany świątyń, bogowie nie klną, drewno,
z którego pochodzimy, połyskuje.

I tak w końcu wszystko wsiąknie w ramy okien.

[Miladora]

Bogaty obraz, Hipek.
Intrygująco namalowany. A w dodatku otwiera następne obrazki-pudełka.

Ale mam parę uwag:
- Spadnę od nawarstwiania się. - to "się" mógłbyś opuścić. Niezbyt dobrze brzmi na końcu zdania.
- nie zetną drzewa - ono zostanie spopielone - "ono" jest zbędnym dopowiedzeniem.
- i wrzucone do morza, jak kiedyś ja. - powyżej masz "wtedy", tu się powiela "k" - "jakkiedyś".
Bardziej obrazowe byłoby - jak ongiś ja.
- zostanie spopielone/zostanie osad - powt.

I tak w końcu wszystko wsiąknie w ramy okien. - pięknie wieloznaczna pointa.

[Abi]

• połówka owocu
  od twoich narodzin łykam tylko pestki
  w żołądku mam prawdziwą golgotę
  
  czekamy
  aż gałęzie pochylą nas do ziemi
  
  wtedy wyjrzy
  zauważając za szybą koniec lata
  
  nie patrz tak
  nie zetną drzewa
  zostanie spopielone na brzegach
  
  jak kiedyś ja

pozwól, że przyswoję Twoje słowa, które tchnęły...
powyższym ciągiem...

hejka
:-) A.

[ks-hp]

Mila, też zastanawiałem się nad tym 'się', upewniłaś mnie w przekonaniu, że jest niepotrzebne.
Usuwam 'ono'.
Dzięki za ongiś, kradnę.
Pozdrawiam!

Abi, lubię czytać inne wersje swoich tekstów, ale dla samej rozrywki - Twoja w pewnych momentach inaczej ujmuje obrazy i przez to mówi inaczej. Ale ciekawie było poczytać.

[Gloinnen]

w żołądku mam prawdziwą Golgotę.

Ten wers budzi we mnie bardzo niesmaczne skojarzenia, a że mam wisielcze poczucie humoru, to przy okazji przyprawia mnie o śmiechawę. Myślę, że eksplikacje zbędne, ale gdy już raz mi coś przyszło na myśl, to odczyt całego tekstu został skażony. I dalej już wszystko mi się kojarzy.

A przecież całość - pomijając tę "golgotę w żołądku" - pięknie skomponowana. Jak zwykle u ciebie - niebanalna, intrygująca metaforyka i wyjątkowo umiejętnie przeprowadzone przenikanie się obrazów. Twoje wiersze są jak sny - rządzi nimi podobny mechanizm - jedna wizja wyłania się z drugiej, wszystko niby bez sensu i związku, a jednak całość można bez trudu poczuć, zatopić się w niej, przyjąć jako rodzaj onirycznego tu i teraz.

Najbardziej spodobał mi się ten fragment:

Dopóki
brzoskwinie zdobią ściany świątyń, bogowie nie klną, drewno,
z którego pochodzimy, połyskuje.

Pozdrawiam,


Glo.

[Nilmo]

Też mi ta Golgota w kiszkach nie leży, bo stąd blisko zstąpienia do odbytnicy, choć czytałem już kiedyś o zmartwychwstaniu mdłości, więc powinienem się przyzwyczaić.
Poza tym, zaczynasz od "ja" (łykam tylko), później jest "my" (czekamy), dalej "ktoś", następnie "ty" (nie patrz tak) i "on" (osiądzie popiół) one (brzoskwinie), oni (bogowie).
Tłumnie i chaotycznie mi to się jawi. Rozprasza że nie bardzo wiem co właściwie chciałeś powiedzieć.
Dziękuję.