Pokreślone zapisy, początki słów, które po zmroku

[ble]

Pokreślone zapisy, początki słów, które po zmroku
zmieniają się w zwierzęta.


I
Zawsze lubiła nie wiedzieć wszystkiego do końca. Stać obok
i pobierać osmotycznie; czuć ciepło rozchodzące się
pod łukami żeber jak modlitwa w katedrze.

II
Zwłaszcza wieczorami albo wczesną nocą w lecie, albo
we wrześniu, kiedy okna trwały otwarte i oświetlone, wciąż.
Słabe głosy rozmów chodziły po pokojach, kładły cienie
pod sufit. Na parapecie książki, słoik miodu i dalej
na półkach zagajniki słów.

Stawała na balkonie bliżej lecz nie za blisko. Byle wymyślić
zapach. Popatrzeć do środka w głęboki lej wyobrażeń
- pobrać haust z nienapoczętych obrazów.
Ktoś jeszcze się krzątał, przesuwał przedmioty, wychodził
i wracał. I nagle gasło światło. Przepaść przez szerokość ulicy,
ciemny, kosmaty bezruch. Nawet nie wiadomo, które miejsce
zgasło.

III
Zostawał tylko Joyce i niedopowiedzenia. Pomieszanie źródeł,
stronice numerowane na oślep. Jaki jest wiek duszy ludzkiej?

Ostrożnie, żeby nie uronić, czego się nie pamięta i nie próbuje
notować. Znieruchomieć jak zając, który staje słupka i zasypia
z otwartymi oczami.
Była blisko miejsca, gdzie błona między światami stawała się
przeźroczysta. Wypukły kształt głowy, ślad ucha po tamtej stronie.


Wersja poprawiona


Pokreślone zapisy, początki słów, które po zmroku
zmieniają się w zwierzęta.



I
Zawsze lubiła nie wiedzieć wszystkiego do końca. Stać obok
i pobierać osmotycznie; czuć ciepło rozchodzące się
pod łukami żeber jak modlitwa w katedrze.

II
Zwłaszcza wieczorami albo wczesną nocą w lecie, albo
we wrześniu, kiedy okna trwały otwarte i oświetlone, wciąż.
Słabe głosy rozmów chodziły po pokojach, kładły cienie
pod sufit. Na parapecie książki, słoik miodu i dalej
na półkach znów słowa w zagajnikach.

Stawała na balkonie bliżej lecz nie za blisko. Byle wymyślić
zapach. Popatrzeć do środka w głęboki lej wyobrażeń
- pobrać haust z nienapoczętych obrazów.
Ktoś jeszcze się krzątał, przesuwał przedmioty, wychodził
i wracał. I nagle koniec światła. Przepaść przez szerokość ulicy,
ciemny, kosmaty bezruch. Nawet nie wiadomo, które miejsce
zgasło.

III
Zostawał tylko Joyce i niedopowiedzenia. Pomieszanie źródeł,
stronice numerowane na oślep. Jaki jest wiek duszy ludzkiej?

Ostrożnie, żeby nie uronić, czego się nie pamięta i nie próbuje
notować. Znieruchomieć jak zając, który staje słupka i zasypia
z otwartymi oczami.
Była blisko miejsca, gdzie błona między światami stawała się
przeźroczysta. Wypukły kształt głowy, ślad ucha po tamtej stronie.

[Gloinnen]

i dalej
na półkach zagajniki słów.

A gdyby tak metaforę dopełniaczową rozpisać w formę bardziej dynamiczną, opisową? Na przykład:

"dalej
na półkach słowa rosły zagajnikami"

Tak chyba lepiej, w moim odczuciu, bardziej to pasuje do Twojego stylu pisania, szeroką narracyjną frazą.

I nagle gasło światło. Przepaść przez szerokość ulicy,
ciemny, kosmaty bezruch. Nawet nie wiadomo, które miejsce
zgasło.

"gasło" - "zgasło" - wiem, że lubisz powtórzenia. Ale może udałoby się akurat tutaj go uniknąć?

"Nawet nie wiadomo, które miejsce
znikło" - tak mi się przeczytało... Ale to tylko sugestia.

A tak w ogóle to uważam, że to piękny, intrygujący wiersz. Podziwiam Twoją wyobraźnię, umiejętność operowania niepokojem. Opisywana przez Ciebie sytuacja liryczna jest dość prosta, a jednak wydobywasz z niej niesamowite głębie. Utwór mocno sugestywny, wielowarstwowy, pełen odniesień, półmroków i półcieni. Nooooo... starczy już tego cukru.

Coraz bardziej zaczynam rozsmakowywać się w Twoich wierszach... Proszę o kolejne.

Pozdrawiam,


Glo.

[Arti]

są wiersze pod którymi nie wiem co mam napisać...gówniany ze mnie moderator
dobry wiersz, bardzo mi się podoba

[Arti]

ale mam jedno ale ooo!
bardzo subiektywne ale kto wie może się przyda
nie podoba mi się przerzutnia

"Słabe głosy rozmów chodziły po pokojach, kładły cienie
pod sufit.

[Gloinnen]

gówniany ze mnie moderator

Pogadaj sobie dalej...


Prawda jest taka, że najtrudniej jest skomentować dobry wiersz.

W rzeczy samej, tekst, który nam się podoba, daje się odczuć poprzez wejście na ten sam odbiór, na ten sam zakres "fal myślowych". Autor wzbudza w nas określone emocje, określone wrażenia. Ciężko jest o tym pisać, bo nie wszystko musi być od razu zwerbalizowane. Słowa w wierszu tak naprawdę stanowią tylko rodzaj szyfru. Używamy ich inaczej, niż w komunikacji codziennej, więc często ten szyfr trudniej jest złamać. Ale to wciąż tylko kod.

Za tym szyfrem kryje się alternatywna rzeczywistość intelektualna, emocjonalna, nakreślona przez Autora. Którą albo kupujemy, albo nie. Bywa, że nie umiemy się w niej poruszać, wtedy mówimy - "tekst niezrozumiały", bądź "kiepski." Bywa, że nas zachwyci. Ale emocje mają tyle niuansów i odcieni, że niełatwo jest je nazwać.

Glo.

[ble]

Glo, mądrze piszesz

W rzeczy samej, tekst, który nam się podoba, daje się odczuć poprzez wejście na ten sam odbiór, na ten sam zakres "fal myślowych". Autor wzbudza w nas określone emocje, określone wrażenia. Ciężko jest o tym pisać, bo nie wszystko musi być od razu zwerbalizowane. Słowa w wierszu tak naprawdę stanowią tylko rodzaj szyfru. Używamy ich inaczej, niż w komunikacji codziennej, więc często ten szyfr trudniej jest złamać. Ale to wciąż tylko kod.

Dobrze nazwałaś. Trudno jest pisać o czymś co trafia, bo w takiej sytuacji następuje błyskawiczna rozmowa pomiędzy autorem i czytelnikiem, natychmiastowa wymiana uczuć/odczuć. Poza tym - być może też tak czujesz - jedynie właściwą reakcją wtedy jest cisza (oby nie za długa). Najlepsze rzeczy wywołują burze oklasków po paru sekundach milczenia.

Oczywiście, nie piszę tu o sobie. No, taka głupia to ja już nie jestem

http://www.youtube.com/watch?v=JSvkBA0W ... re=related

Glo, ze 'zgasło' masz rację, muszę zmienić.
Arti, dzięki za uwagę, zastanowię się.

Pozdrowienia.

[Alek Osiński]

chyba znam to pióro;) tym razem jasno i klarownie jak dla mnie, bez przegięć, warto się wczytać, a jedno zdanie zapamiętam na długo

pozdrawiam:)

[ble]

Al, dziękuję. Jednak uwagi Glo słuszne - wprowadzam poprawki.

[Arti]

co do przerzutni...zagalopowałem się - jest dobrze
pomilczę tu sobie

dzięki

[ble]

Czyli cienie na suficie OK?
Pozdrawiam