Kolejny trening - "Ankieta"

[Sede Vacante]

Jak ciasno tu. Co trzeci potrąca ramieniem
i znowu To twoja wina! Precz!
Powracam w chodnik spojrzeniem.
Telebimy pod grzywką głoszą, że warto żyć tylko dla siebie,
bo jak inaczej, gdy zegar oszalał i WSZYSTKO ma swoją cenę.

Ciemno. Zimno.
Lato stulecia.
Łyk czystej wody, papieros. Wargi zagryzione, niczym ostrze miecza.

Jak ci na imię? Dokąd zmierzasz?

Oszalałeś człowieku? Weź mnie nie rozśmieszaj.
Znajdziemy się gdzieś w Internecie. Tam nie zrobisz mi krzywdy i mogę się otworzyć.
Tymczasem, trochę się spieszę.
Nie gadam z obcymi. Zejdź z mojej drogi!

[Miladora]

Niedużo, Sede, coraz mniej.

- jak ostrze/Jak ci - wargi zagryzione niczym ostrze miecza.

- Oszalałeś(,) człowieku?

- Znajdziemy się/mogę się/trochę się - ale skoro to kwestia cytowana i w dodatku potoczna, to ujdzie.

- Nie gadam z obcymi . - bez spacji przed kropką.

Całkiem niezła scenka rodzajowa.
Prawdziwa i daje do myślenia.

[Toni]

no daje do

i jest fajna do tego

dobrze, że zajrzalem sobie

pozdrawiam

[skaranie boskie]

To nie tylko taka sobie scenka rodzajowa.
To kolejna już odsłona potrzeby kontaktu z innymi, jaki dziś może zapewnić tylko internet.
Przecież nie otworzysz się przed sąsiadem, znajomym, nawet rodziną. Wyśmieją Cię. Zniszczą, bo odstajesz. W sieci myślisz, że jesteś anonimowy, więc pokazujesz swoje "ja". Te niekłamane. Piszesz wiersze, do których w realu za nic byś się nie przyznał. To więcej niż scenka rodzajowa.
Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Miladorko

[Miladora]

To więcej niż scenka rodzajowa.

Skaraniek ma rację. Sporo tego pod podszewką.