Niedbale umiejscowione stygmaty

[Marcin Sztelak]

Mieszkam na łebku szpilki,
wraz z dzwonnikiem z Notre Dame.
Wciąż odpoczywamy w spokoju
światów nienakreślonych niczyją ręką.

Horyzont zaciera się na północ od nas,
tak jak i w dowolnie wybranym kierunku.
Wspomnienia są jawnym oszustwem,
szczególnie pomiędzy niebem a niebem.

Nigdy bywa zbyt krótkie jak na tę porę roku
więc z powrotem wracamy w zawsze.
W bezgranicach zaplątani, do cna nieprawdziwi
kochamy zaprzeczenia.

Coraz mniej i mniej realności,
liczy się tylko sepia i plamy oddechów nad głowami.

[Gloinnen]

Bardzo abstrakcyjny wiersz, podobnie jak Twoi peele - zaplątany w bezgranicach. Po przeczytaniu jawi mi się obraz całkowitego zagubienia. Myślę, że chcesz pokazać, jak człowiek, im więcej doświadcza, im dłużej trwa jego życie, tym mniej wie o sobie i o otaczającej go rzeczywistości. Nie rozumie on wydarzeń, nie potrafi odgadnąć ich sensu. Egzystencja ludzka wydaje się szalbierstwem, sztuczką nieznanego prestidigitatora, który bawi się czasem i przestrzenią, aby nikt nie odkrył prawdy.
W wierszu zabrakło mi jednak prawdziwej metaforyki z krwi i kości (poza pierwszą strofą i ostatnim wersem raczej snujesz dość dosłowne, metafizyczne rozważania o kondycji ludzkiej). Skoncentrowałeś się na pojęciach ontologicznych, filozoficznych, co spowodowało, że wiersz ma dwa minusy. Pierwszy - to nadmiar patosu, aczkolwiek, ponieważ nie jest to patos banalny, można jeszcze przymknąć na to oko, bo na tyle zręcznie wprowadzasz pewne refleksje i nie są one pozbawione oryginalności, że i patos da się przełknąć. Drugi - to pewnego rodzaju "suchość". W zasadzie trudno nawet powiedzieć, że to mankament, ale ja nie przepadam za intelektualizacją poezji, co jest już kwestią wyłącznie moich upodobań, zapewne.

Z uwag formalnych - dwie rzeczy trzeba koniecznie poprawić:

"Notre Dame" - literówka.

"jak na tę porę roku" - składnia.

Zastanawia mnie jeszcze tytuł, a zwłaszcza te "stygmaty". Czy masz na myśli wspomnienia, przeszłość, która wciąż w nas odżywa i rani?

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Zastanawia mnie jeszcze tytuł, a zwłaszcza te "stygmaty". Czy masz na myśli wspomnienia, przeszłość, która wciąż w nas odżywa i rani?

Ja to rozumiem jako coś, co nas naznacza, określa, gdy "coraz mniej realności".

Marcinku - "więc z powrotem wracamy w zawsze" - czy to celowy pleonazm?
Z powrotem wracamy? Powrót już jest wracaniem, tak jak wracanie jest powrotem.
Chyba że masz na myśli, że z naszym "powrotem" wracamy w zawsze.

- W bezgranicach zaplątani, do cna nieprawdziwi
kochamy zaprzeczenia. - zmieniłabym tę inwersję na:
- Zaplątani w bezgranicach, do cna nieprawdziwi
kochamy zaprzeczenia.

Ale kupiłam.

[perfidny krasnal]

jak dla krasnala to taka mocna trójczyna