Kobieta

[Alek Osiński]

Procesja szła tuż za wlokącymi się w górę zbocza
traktorami. Szerokie i niezgrabne, na tle
świeżo przeoranej, połyskującej bielą,
ziemi, zdawały się torować jej drogę
jak policyjna eskorta.

Przez coraz głośniejszy warkot, ledwie przebijała się
niezrozumiała i monotonna pieśń.

Przy grupie drzew, idący zatrzymali się
żeby otrząsnąć nogi z brei;
złapać oddech.

Obraz matki boskiej, który odprowadzali ze stacji,
oparli plecami o wiąz. Dwie starsze kobiety
otarły jej twarz z odprysków błota,
przytrzymały mocno
pod ramiona,
gdy próbowała wstać.

Była brzemienna.

[Miladora]

Zderzyłeś ze sobą dwa obrazy, Aluś.
Sądzę, że ten monotonny, prozatorski, niemal mechaniczny wstęp miał podkreślić ludzki aspekt drugiego obrazu.
I podkreślił. W sposób dość niepokojący.
I sporo myśli mi się nasunęło na temat ziemi i kobiety.

A przy okazji:
- połyskującej bielą, - bez przecinka
ziemi
- Przez coraz głośniejszy warkot, ledwie przebijała się - bez przecinka
- Przy grupie drzew, idący zatrzymali się(,) - bez przecinka po "drzew", do dodania po "się"
żeby otrząsnąć nogi z brei;

Spokojnych Świąt

[ble]

Piękne jest to ożywienie obrazu, wejście między ludzi, kontakt. Kontakt przekraczający ramy. Czytam podwójne znaczenie w ocieraniu z blota. Odruch ludzki i zejście świętości w tłum, w zdarzenia brudzące jak życie.
Monotonny, nieuwźnioślony początek dobrze wprowadza.

Swiątecznie

[anastazja]

Obraz matki boskiej, który odprowadzali ze stacji,
oparli plecami o wiąz. Dwie starsze kobiety
otarły jej twarz z odprysków błota,
przytrzymały mocno
pod ramiona,
gdy próbowała wstać.

Była brzemienna.


Dużo mówi, pomilczę, pięknie pomilczę

O, tak pisać, ech Al

[Marcin Sztelak]

Bardzo, oj bardzo szczególnie po tym wstępie - wspaniały kontrast.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

- połyskującej bielą, - bez przecinka
ziemi
- Przez coraz głośniejszy warkot, ledwie przebijała się - bez przecinka
- Przy grupie drzew, idący zatrzymali się(,) - bez przecinka po "drzew", do dodania po "się"
żeby otrząsnąć nogi z brei;

Skrupulatnie to przepatrzę Miluś, jesteś w końcu Fachowiec, Dzięki

Monotonny, nieuwźnioślony początek dobrze wprowadza.

Olu, w początku też chciałem przemycić kilka kluczy, Dziękuję

Wszystkim za czytanie

[Abi]

myślę o dopracowaniu przerzutni
i "się" na końcach wersów:

Przez coraz głośniejszy warkot, ledwie przebijała się
niezrozumiała i monotonna pieśń.

Przy grupie drzew, idący zatrzymali się
żeby otrząsnąć nogi z brei;

A.

[ble]

Olu, w początku też chciałem przemycić kilka kluczy

Hm, myślę, że chodzilo Ci o inny niż zwykle w takich sytuacjach obraz procesji. Tutaj krajobraz wyraźnie włącza się do niej; ta przeorana ziemia jest tak mocno związana z tym co się dzieje, że łączy się z obrazem, dociera pod jego ramy. I traktory akompaniujące śpiewowi ludzi - same prowadzą własną pieśn. Związek z naturą, ze światem tak mocny, że obraz musi wyjść z ram, stać się żywą Kobietą. Ciężarną jakby tym, co na nią spadło.
Czy to jest Twoja myśl?

[atoja]

jak kadr z polskich dróg

zastanawiam się czy jest to wiersz czy też proza poetycka

[P.A.R.]

co ja poganin wiem o matce boskiej
więc i słowa bezpłodne
nie dochodzą...