Błogosławieństwo demencji

[Marcin Sztelak]

Nie siedź w domu – zejdź do schronu

Na parkowej ławeczce gołębie skubią
wargi, menele wysyłają list w butelce
do świętego Mikołaja.

Nie dojdzie z powodu terminów przydatności.
Chłopcy w nisko opuszczonych
spodniach smakują holenderskie ciasteczka.

Ręce do góry albo strzał ostrzegawczy,
w potylice. Pistolet z plastiku
na ołowiane żołnierzyki.

Strzeżonego pan bóg strzeże, w przerwach
kule nosi.
Zamknijmy śmietniki w betonie i stali,
po nas choćby potop albo jakiekolwiek
inne nieszczęście.

Armagedon w hollyłódzkim wydaniu,
popcorn i cola dietetyczna.
Na wynos w papierowej torebce.

Garść pereł przed wieprze,
wielkopański gest na pożegnanie.

[Alek Osiński]

Niezłe fastfoodowe kompedium tu stworzyłeś,
z popcornem i colą na seansie w kinie/schronie faktycznie
można dostać demencji, mi się podoba

Pozdrawiam

[Miladora]

A mnie skojarzył się pewien skwerek...
Jakbym to widziała na żywo...

Chociaż, zamiast demencji, wolę go omijać.

A tu taki drobiazg:
- po nas choćby potop, albo jakiekolwiek - bez przecinka.

Dobrego, Marcinie

[Marcin Sztelak]

No fakt te cholerne przecinki mnie kiedyś wykończą

[Gloinnen]

Smakowite, prawdziwe obrazki. Wiersz ma charakter fotoreportażowy i jest, jak większość Twoich, mocno osadzona we współczesnych realiach. Chodzisz po świecie i opisujesz życie, bez ubarwień, bez wycieczek w abstrakty, bez poszukiwania niewiadomojakich wyższych idei. W zasadzie cały witz w tym wierszu polega na umiejętnym operowaniu szczegółami, spostrzeżeniami, obserwacjami...
Lubię Cię czytać. Chyba już mówiłam...


Pozdrawiam,


Glo.