do własnego alter ego

[Gloinnen]

było ciężko gdy w popiołach
zgasły ścieżki
zanim znów uchwycić mogłaś
nić nadziei

czas pożogi dawno odszedł
w zapomnienie
wczesną wiosną ziarna nowe
wiatr rozsieje

chociaż jeszcze śnisz niekiedy
o minionym
wskrzesisz szybko jeśli wierzysz
światło w dłoni

po to człowiek ciągle wpada
w szpony fatum
by uparcie z kolan wstawać
na złość światu



____________________
Glo.

[Nicol]

Racja ! Oby tego uporu zawsze tylko dość było ...

[e_14scie]

wskrzesisz szybko jeśli wierzysz
światło w dłoni

gorzej, jak dłoń pusta i ciemna

dobry wiersz, Glo

[Nalka31]

Warto popróbować umknąć przed tym fatum.

Oby tego uporu zawsze tylko dość było ...

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim!

gorzej, jak dłoń pusta i ciemna

gdy dłoń tapla się ciemności
nagle pusta
to uścisku drugiej dłoni
niech poszuka

bo jest zawsze bardzo blisko
ktoś przy tobie
może ogrzać dobrą myślą
drugi człowiek



Glo.

[Aldona Latosik]

pozdrawiam

[Leon Gutner]

Cóż od tytułu aż po ostatni wers .

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Lubię taką formę. Treść też do mnie przemawia, Gloneczku.

Ale jak to ja...

- było ciężko gdy w popiołach
zgasły ścieżki
zanim znów uchwycić mogłaś
nić nadziei - a jakby ten rym ulepszyć?
Może:
- było ciężko gdy w popiołach
zgasły ścieżki
zanim znów uchwycić mogłaś
życia prześwit

Myślę, że mniej dopowiedziane i nieco płynniejsze.

No to za wieczną nadzieję

[Abi]

tym razem nie poszłaś na łatwiznę... Glo
świetne rymy,
przekaz ogarnął mnie...
a jeżeli jeszcze tak kiedykolwiek,
wstąpię...

zióbki
:-) A.

[skaranie boskie]

Dobry wiersz z piękną formą.
Jak napisała Abi - nie poszłaś na łatwiznę.
Małpie się podoba i nawet... podoba się.