Bez pożegnania

[Withkacy]

Bez pożegnania

życie
szarpie o wieczność
nagiego ciała zwiędły kwiat

po nim
czarna bladź
zachowana na ogień siarki

unosi się w dymie

[SamoZuo]

Wiersz ciekawy, pierwsza część jest wg. mnie najlepsza, bardzo dobre porównanie przemijającego człowieka do zwiędniętego kwiatu.


Pozdrawiam

[Nilmo]

Gorzka pigułka. Poraża bezpośredniością i ta krótka forma bardzo tu pasuje. Nić dodać.
Thx

[Gloinnen]

Dla mnie więdnące kwiaty jako symbol przemijania są wyjątkowo banalne.
Podobnie jak płynąca woda w rzece, spadające liście... To motyw wykorzystany już w obrazowaniu poetyckim już od niepamiętnych czasów. Mnie powyższe porównanie nie przekonało.

Druga część lepsza.

"ogień siarki" zmieniłabym na "siarczysty ogień"... wiem, że to trochę co innego, ale może spodoba Ci się wykorzystanie tej słownej gry?
Będziemy mieli coś w rodzaju oksymoronu, a przy okazji może się skojarzyć przez fonetyczne podobieństwo z "siarką" - jak najbardziej.

Wiersz widziałabym tak:

"życie szarpie
o wieczność
nagie ciało

po nim
czarna bladź
zachowana
na siarczysty ogień

unosi się w dymie"

Pozdrawiam,


Glo.

[Robert Fox]

obecny
przeczytałem