w tunelu

[Jarek B]

zawsze jest jakieś wyjście
wystarczy przeczesać włosy
z lewej na prawą stronę
przenicować ciemności

po omacku na chybił trafił
odnaleźć przedział z napisem exist
wyskoczyć z ekspresu przed końcową stacją

z uchem przy ziemi
wsłuchać się w odgłosy
kroków tych co przed nami
posadzili tyłki na górne półki

by podziwiać róże
użyźnione smrodem rynsztoków
wskazywać drogę zagubionym inaczej

w ciemnościach wersów
rozpalić świetliki

[Alek Osiński]

Ten mi się podoba. Tylko

epoki

raczej do usunięcia, za bardzo
dopowiada i jeszcze chyba

pąkom

takie mam wrażenie

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

A dla mnie te wersety zabrzmiały jakoś świętoksięgowo może lepiej wersów. No i przenicowywanie ciemności też mi nie brzmi...
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Mnie się podoba. Także "przenicowanie ciemności" - według mnie świetna, plastyczna metafora, która doskonale wpisuje się w obraz tunelu. W ogóle wiersz to moje klimaty, lubię wszystko, co łączy się z pociągami, tunelami, mrokiem...

Jeśli zaś chodzi o metaforykę - to raczej to mi nie leży:

by podziwiać róże
użyźnione smrodem rynsztoków

A dokładnie - użyźnione róże. Może lepiej napisać - nakarmione, napojone, nasycone, coś w ten deseń?

Przemyślałabym powtórzenie "ciemności". Może zastąpić przynajmniej jedne z nich "mrokiem"?

Cała reszta -

Pozdrawiam,


Glo.

[Withkacy]

myślę, że warto by było przebudować ten wiersz, wyszedłby fajny obrazek.