punkt zero

[anastazja]

przygryzam chłód
twoich oczu
myślę o wszystkim
poza słowami

wciśnięta
w ramię twarz
pozoruje kochanie
wzajemny brak starań
nie przypudruje pęknięcia

kiedy
opadniemy z sił
nasza miłość skręci
na najbliższym
skrzyżowaniu



2008

[ble]

Ładne, proste i prawdziwe. Zwłaszcza pierwsza. Czy w drugiej nie warto opuścić wers

nie przypudruje pęknięcia

I jeszcze mnie kusi, żeby do skręci dodać się, w moim odczuciu to pogłębiłoby skręt. Ale to tylko tak na moje oko; Ty przecież czujesz po swojemu i wiesz lepiej, które słowo bliższe wierszowi.
Celny tytuł.

Pozdrawiam, Nastencjo

[Gloinnen]

nie przypudruje pęknięcia

Ja bym zostawiła. Mnie się ten obraz podoba.

A utwór mnie przygnębił. Udawanie miłości i tkwienie w uczuciu, które już dawno wygasło, jest bez sensu. Pudrowanie pęknięć natomiast to tylko pogarszanie sprawy. Jeżeli coś się jeszcze próbuje na siłę budować na zmurszałym fundamencie, jakieś iluzoryczne gmachy, finalna katastrofa będzie jeszcze bardziej dramatyczna i dotkliwsza.

myślę o wszystkim
poza słowami

To też jest trafne spostrzeżenie.

Gdy przytulasz się do ukochanej osoby, cała emocjonalnie w tę czułość wchodzisz. Każda Twoja myśl chłonie bliskość, skupiona jest na miłości i na tej osobie właśnie A jeśli nie kochasz, to właśnie błądzisz umysłem gdzieś w próżni, wszystko Cię rozprasza, jakbyś podświadomie od zbliżenia uciekała. Wtedy do głowy przychodzi np. stwierdzenie, że trzeba ugotować obiad, iść na pocztę albo wypastować buty. Cokolwiek. I przytulenie jest pustą skorupą.

Więc życzę peelce, aby jak najszybciej dotarła do skrzyżowania.

Wiersz według mnie jeden z bardziej udanych w Twoim portfolio.

Pozdrawiam,


Glo.

[Nilmo]

Jak już zauważyła ble - prawdziwe. I to jest chyba największy i najważniejszy atut tego wiersza.
Dziękuję.

[Sede Vacante]

Smutny obraz trwania w czymś, co już dawno właściwie się skończyło, tylko nie potrafimy tego sobie powiedzieć.
A wcale nie jest to takie proste i nie ma co się dziwić niewolnikom pustki uczuć. Bardzo potrzebny temat moim zdaniem poruszony, bo to jedno chyba z większych Tabu jeszcze - wypalone związki, w których trwamy, bo dzieci, bo dom, bo zobowiązania, bo jak inaczej.
Dziękuje, że to poruszyłaś.

[Gloinnen]

wypalone związki, w których trwamy, bo dzieci, bo dom, bo zobowiązania, bo jak inaczej.

Do tego jeszcze dochodzi lęk przed samym sobą. Najpierw obawa, że nie poradzimy sobie z samotnością. Potem niechęć do zaczynania od nowa, wynikająca częściowo z lenistwa, częściowo z wypalenia, częściowo ze strachu, że znów się nie uda. No i jeszcze chyba najtrudniejsze - każda dezintegracja jest bolesna, ja już pomijam wszelkie prozaiczne aspekty rozstania (sprawa rozwodowa na przykład - kto przeszedł przez to, wie, co mam na myśli), ale jednak podjęcie decyzji o wyrwaniu z siebie pewnych rzeczy z korzeniami, przebrnięcie przez kolejne etapy - wymaga wielkiej wewnętrznej siły.
W rezultacie człowiek dochodzi do wniosku, że lepiej już nic nie ruszać, bo lepszy stary wróg i stare zło, niż to, czego się jeszcze nie zna, co jeszcze niewiadome...

Glo.

[Alek Osiński]

Bardzo udany wiersz

Pozdrawiam

[anastazja]

ble - dziękuję za uwagi, może i dobrze byłoby, ale zostawię jak jest.




Wiersz według mnie jeden z bardziej udanych w Twoim portfolio.

Cieszę się Glo.


Nilmo - to ja bardzo dziękuję, potrzebowałam dzisiaj troszkę serca.


Sede - szalenie miło Ciebie gościć. Dziekuję


Al - serdeczności


Wszystkim życzę dobrego dnia.

[Gloinnen]

potrzebowałam dzisiaj troszkę serca

[anastazja]

O Matko, Glo - dziękuję, Jesteś kochana i dobrze mi tutaj