Namiastka

[anastazja]

No cóż, jakby o moim maleńkim miasteczku, czy mam się wstydzić? - nie, jest powiatem, he,he.
Marcinie słusznie, dobre, ale na krótką metę. W małym miasteczku umierają ludzie.
Ble - przepraszam, ze tak sobie, ale wiersz supcio, podoba się to;

Herbata na starych książkach
dzisiaj smakuje Herbertem.

[ble]

Nasteniu, jasne, ze są też inne obrazy miasteczek. Akurat ten jest taki, z punktu widzenia niedocenionej bibliotekarki. Myślę jednak, że nie wszystkie małe miasta są nasiąknięte marazem. Są takie, w których jest bezpiecznie i cicho, spokojnie, bez wielkomiejskiej gonitwy. Lubię takie miejsca.

Dziękuję za czytanie, buziaki

[Alek Osiński]

Na miastka - już sam tytuł Ci się udał Olu. Ja w takich zapyziałych miasteczkach
to spędziłem większość życia, a do tego mam siostrę bibliotekarkę, która
nienawidzi książek to czuję bluesa, chociaż twoja chyba odwrotnie - układa je w perspektywy.
Skojarzyło mi się trochę z ekspresjonistycznymi obrazami pełnymi zdeformowanych
budowli i kształtów dominującymi nad ludźmi. Wiersz jak najbardziej.

Pozdrawiam

[ble]

A to historia trafiłam w dziesiątkę
Moja bibliotekarka jest przesycona książkami, ma dość kurzu i zamknięcia między okladkami. Chyba rzuci ten fach i zaciągnie się jako markietanka a narazie Cogito sumere potum alterum.
Małe miasteczka budzą we mnie jakąś niespokojność. Jeśli przejeżdżam przez nie, zawsze zastanawiam się, w którym domu mieszkam.
Pozdrowienia, Al

[Gloinnen]

Jak widzę, małomiasteczkowy urok działa na wszystkich. Bo rzeczywiście, jest "coś" w pozornym milczeniu, w ograniczeniu przestrzeni. Opisujesz życie peryferyjne: na peryferiach cywilizacji.
Biblioteka jest dla mnie również symbolem peryferii, zwłaszcza taka w małym miasteczku, gdzie mamy do czynienia ze starymi książkami, gdzie kultura ma zupełnie inny wymiar, pozbawiona jest nowości, czeka dopiero na odpryski z wielkiego świata. Natomiast nie powiedziałabym, w przeciwieństwie do Ewy Włodek, że to ersatz. Wydaje mi się, że leniwy spokój, inercja, sprzyjają kontemplacji, wgryzieniu się, lepszemu zrozumieniu tego, co jest nam dane.

Dostrzegłam w tym wierszu także rodzaj przypowieści o człowieku. Każdy ma swoje miejsce, funkcjonuje w określonej czasoprzestrzeni. Na ogół tęskni do czegoś więcej, co wydaje mu się wspanialsze, piękniejsze, pełne splendoru (tak odczytuję nostalgię za wielkomiejskością). A jednak rzeczywistość, w której żyje, posiada swoje niezwykłe głębie, tylko trzeba umieć je odnaleźć, wczytać się w nie, dotrzeć do sedna, a przede wszystkim - odnaleźć coś dla siebie, jakby wskazówkę. Jak w tych książkach z biblioteki, pokrytych kurzem, pozornie nieciekawych. Jak za zamkniętymi drzwiami. Wszędzie natrafiamy na ślady, myśli, wspomnienia, obrazy. Mądrość i Prawda Absolutna posługują się wieloma kodami, na miarę tego miejsca, gdzie aktualnie przyszło nam obserwować świat.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Ładnie to nazwałaś, Glo - odpryski z wielkiego świata.
I to

Mądrość i Prawda Absolutna posługują się wieloma kodami, na miarę tego miejsca, gdzie aktualnie przyszło nam obserwować świat.

Też tak myślę. Dlatego nie ma znaczenia czy jesteś szewcem, czy królem. Może tylko król zaciąga większy dług.

[SamoZuo]

Jest tu jakiś klimat, który sie czuje.

Pozdrawiam

[anastazja]

Zakochać się można w tych miejscach, o których tak pieknie piszesz ble - znów uroczy klimat.
Bardzo przyjemnie się czułam czytając.

Serdecznie

[ble]

SamoZuo, Anastazja - dziękuję za chwilę z moim wierszem, pozdrawiam