taedium vitae

[Gloinnen]

przegrawszy dawno wszystkie partie
chcę zniknąć nagle i bez wieści
jak widmo co się z wiatrem szarpie
w gęstwinie łodyg samośpiewnych

na próżno czule przyciskałam
do piersi pozłacane truchło
przepadły gusła i oddania
znów przyszło z bólem mówić trudno

nie zajrzy nikt do pustych okien
bezsenne lampy czas zdruzgotał
i w dłoni przetrąconej mrokiem
garść plew została po omłotach

niebawem każdą zgasłą myślą
odczuję czerni srogi dotyk
a przywidzenia się rozprysną
w tysiące szkiełek kryształowych



____________________
Glo.

[Nilmo]

Bardzo umiejętnie tutaj korzystasz ze środków artystycznych. Wiersz choć skupiony na użalaniu się podmiotu nad sobą, nie zanudza, ukazując nowe możliwości wyrażania takich uczuć.
Choć nie bawiłem się w liczenie sylabek, stwierdzam "słuchowo", że wiersz jest bardzo rytmiczny, a rymy sztucznie nieponaciągane, co stanowi dowód na swobodę wyrażania myśli w wierszu rymowanym. Coraz częściej skłaniam się ku myśleniu, że poezja rymowana (zwłaszcza ta wytarta abab) w dzisiejszych czasach, jest przede wszystkim domeną starych panien. Dziękuję Ci za ten kubeł zimnej wody i przekonanie że jeszcze te panny jej nie zdominowały.
No i dziękuję za dobry wiersz.

[atoja]

z rozprysłych szkiełek kryształowych
zrodzą się wizje gloinowe
i vitae est zupełnie nowe

[Stepanian]

Zdecydowanie to moja liryka. Mimo sentymentalnego nastroju wiersza (a może właśnie dla niego), przeczytałem z przyjemnością.

Coraz częściej skłaniam się ku myśleniu, że poezja rymowana (zwłaszcza ta wytarta abab) w dzisiejszych czasach, jest przede wszystkim domeną starych panien.

A ja lubię stare panny

[e_14scie]

niech Autorka nie identyfikuje się z PeeLką przypadkiem, tylko w chwilach pozornej słabości, pisze takie wiersze.

w dzisiejszych czasach, jest przede wszystkim domeną starych panien.

a gdyby się tak trafiła na Ósmym, wspomniana "stara panna" (beznadziejne określenie), to co? Mogłaby się poczuć nieciekawie zwłaszcza, że w tym kontekście to ewidentny epitet. Mało subtelne

[Gloinnen]

Dziś już nie ma starych panien, dziś są singielki...

[Nilmo]

Dziś już nie ma starych panien, dziś są singielki...

- dokładnie..trzeba iść z duchem czasu, bo wszystko się zużywa...nawet stare panny. Ale cóż, zdarza się i na forach literackich że ludzie nie maja pojęcia co to metafora. Więc wytłumaczę. To coś takiego jak "osamotniona przeszłość" Teraz lepiej?

[Leon Gutner]

Widma partie kryształy ech nastroje.
Jak nic prosto w Leona

Z ukłonem L.G.

[skaranie boskie]

Nilmo pisze: w dzisiejszych czasach, jest przede wszystkim domeną starych panien.

a gdyby się tak trafiła na Ósmym, wspomniana "stara panna" (beznadziejne określenie), to co? Mogłaby się poczuć nieciekawie zwłaszcza, że w tym kontekście to ewidentny epitet. Mało subtelne

Pełna zgoda!
Stare to są psy.
Panny mogą być wyłącznie piękne.
Całe szczęście, że Nilmo przyjął z godnością ów kubeł zimnej na głowę...
Ewo, Ty jako młoda panienka zapewne słusznie wystąpiłaś w obronie sobie podobnych, najpiękniejszych istot na świecie. Dziękuję Ci w ich imieniu.


A wiersz...
Jest wiersz. Smutny, niemal żałosny...
I żałość owa nie dotyczy jakości.
Wolę jednak te bardziej optymistyczne.

Merytorycznie się czepię tylko ostatniej strofy.

niebawem każdą zgasłą myślą
odczuję czerni srogi dotyk
a przywidzenia się rozprysną
w tysiące szkiełek kryształowych

Pokolorowałem Ci ewidentnie rymotwórcze inwersje.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim za komentarze do wiersza.



Przyznaję, że smutny, bo nie jest mi do śmiechu, a tego rodzaju stany ducha zawsze mnie nastrajają rymotwórczo...

Skaranie, masz rację z tymi inwersjami. Wychodzi na to, że szewc bez butów chodzi...

Druga chyba aż tak bardzo nie razi.

Pierwsza inwersja niech zostanie
wszak wierszyk powstał na kolanie.
Dowód to będzie wszem i wobec
że Glo też gniota spłodzić może.



Pozdrawiam,
Glo.