odloty

[coobus]

szept zamka
pomruk pod stopą
rysuje szklaną ciszę
dym z papierosa nie opadł
wieszak się sennie kołysze
pościel jeszcze rozgrzana
i kilka świeżutkich róż
ściętych z samego rana

no cóż…

wiara na skrzydłach motylich
uśpione lęki studzi
lecz nim powieki uchylisz
nim cię ulica zbudzi
zrozumiesz
choć ciągle śnisz
tej ciszy słonawy smak
że właśnie
że właśnie dziś

no tak…

i nie da się
wiecznie już tak
wciąż razem dosięgać gwiazd
bo każdy wędrowny ptak
powraca do swoich gniazd
już czas
gdy muszę i ja
powrócić do Itaki
jak ptaki któregoś dnia

jak ptaki…

popatrzysz jak znikam w locie
jak nikną szanse na cud
a w oczach zamiast wilgoci
poczujesz suchość i chłód
kiedyś podeschnie rana
pod plastrem czasu i łez
tak to już jest
kochana

tak jest…

[Leon Gutner]

W pierwszym odruchu psioczyłem na zapis ale w drugim czytaniu wyśpiewałem sobie tekst jak należy .
Ładnie tak jak lubię .

Z uszanowaniem L.G.

[Stepanian]

Gotowy tekst ballady. One rządzą się własnymi prawami ustanawianymi przez melodię. Jedynie przedostatnia strofa odstaje rytmicznie i jakościowo od reszty. Motyw Itaki, bardzo trafiony, ale pozostała część zwrotki do przemyślenia. Całość zatrzymuje i każe czytać na głos. Duży +

[Miladora]

Już się chyba przyzwyczaiłam do Twoich "rozwichrzeńców", Coobusku.
Nawet do tego, że w każdej właściwie zwrotce jest inny układ rymów.
To też może mieć swój urok.

Małe uwagi:
- szept zamka
pomruk pod stopą
rysuje szklaną ciszę - rysują

- no tak…
i nie da się
wiecznie już tak - wpada na siebie

- jak ptaki któregoś dnia
jak ptaki…
popatrzysz jak znikam w locie
jak nikną szanse na cud - za dużo tych "jaków", no i powtórzenie. Tu bym coś pokombinowała.

Ładna, liryczna ballada.

[Ewa Włodek]

ładnie, Coobusie, z odpowiednim nastrojem o tym rozstaniu nieuniknionym...Miło było poczytać...

Bez liku pozdróweczek z uśmiechami...
Ewa

[Leonard Kern]

Ładny tekst.

[coobus]

Miladora:
Zastanowiła mnie ta uwaga o rozchwianiu rymów, myślę że zamieszanie robi szyk, rozrzucenie przez mnie poszczególnych wersów, bo przecież rymy twardo, aż za twardo (przyznaję, że poprawiłem co nieco z oryginału pod kątem upodobań niektórych czytelników do niemieckiego ordungu) trzymaja się komendy sternika 1/3, 2/4, 5/7, 6/8
Upraszczam szyk, spójrz teraz:

szept zamka, pomruk pod stopą
rysują szklaną ciszę
dym z papierosa nie opadł
wieszak się sennie kołysze
pościel jeszcze rozgrzana
i kilka świeżutkich róż
ściętych z samego rana
no cóż…

wiara na skrzydłach motylich
uśpione lęki studzi
lecz nim powieki uchylisz
nim cię ulica zbudzi
zrozumiesz, choć ciągle śnisz
tej ciszy słonawy smak
że właśnie, że właśnie dziś
no tak…

i nie da się wiecznie już tak
wciąż razem dosięgać gwiazd
bo każdy wędrowny ptak
powraca do swoich gniazd
już czas, gdy muszę i ja
powrócić do Itaki
jak ptaki któregoś dnia
jak ptaki…

popatrzysz jak znikam w locie
jak nikną szanse na cud
a w oczach zamiast wilgoci
poczujesz suchość i chłód
kiedyś podeschnie rana
pod plastrem czasu i łez
tak to już jest kochana
tak jest…

Z innymi uwagami się zgadzam. I dziękuję za poświęcenie uwagi

[Miladora]

myślę że zamieszanie robi szyk, rozrzucenie przez mnie poszczególnych wersów,

Absolutnie nie miałam na myśli wersyfikacji, Coobusku.
Wręcz przeciwnie - bardzo mi się podoba.
Mówiąc o rozchwianiu rymów, myślałam o ich układzie - w trzeciej przełamujesz konwencję rymów ab i dopiero w dwóch ostatnich wersach wprowadzasz zróżnicowanie.
Ale też nie mam nic przeciwko takiemu urozmaiceniu.
W podobnych formach nie jestem rygorystką, więc nie zmieniaj wersyfikacji.
A jak już jestem, to raczej na punkcie niepotrzebnych powtórzeń.

[coobus]

Będzisz miała co robić, czytając moje wiersze, z tą moją manierą opierania szkieletu lub fragmentów na powtórzeniach. Masz rację, mniejsza o wersyfikację, świąteczny i majowy uśmiech dla Ciebie. I dla wszystkich, zatem kilka uśmiechów hurtem

[skaranie boskie]

A mnie rozchwianie absolutnie nie wadzi.
Przeczytałem z przyjemnością i przyznaję, że zaczynam coraz bardziej lubić twoje wiersze Coobusie.