IC/EC

[Gloinnen]

Niepotrzebne zmiany tematu; kolejne twarze
obmywa jeden deszcz. To, co miało zostać powiedziane,
zamyka się w odlotach tanich linii, odjazdach ekspresów.
Dlaczego tylko jedna jest prawdziwa,
wszystkie inne zgrzytają jak zapiekłe osie.

Przecieka pęknięty tunel, olejem i wodą
nasiąkają szyny, autostrady, pasy startowe.
Noc tworzy i rozrywa bezruch.

Tej wiosny drzewa nie wypuściły pąków,
ścięte gałęzie spłynęły popielną szarością.
Na wałach chmurowych utrwala się cień
i czerwone szkło słońca, zaokienna puenta.



Teraz długo nie będzie powrotów ani spotkań.



____________________
Glo.

[Marcin Sztelak]

Czyżby pretekstem do tego bardzo dobrego wiersza było pkp?

[SamoZuo]

gałęzie spłynęły popielną szarością

czerwone szkło słońca

te zwroty są oklepane

Pierwsza zwrotka tak, jednak reszta trochę nie przekonała, ale to moje zdanie.

Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Mi się bardzo podoba. Pretekstem może było i pkp, ale chyba bardziej
komunikacja generalnie i to przynajmniej nie publiczna a międzyludzka.
Odczuwa się w wierszu jakiś dojmujący smutek, który przekłada się
na mocne i twarde obrazy. Czerwone szkło słońca moim zdaniem
jest akurat bardzo dobre jak i cały wiersz.

[skaranie boskie]

Spływające gałęzie i mnie każą się zastanowić, jednak owo szkło słońca współgra mi z niedawno oglądanym obrazkiem zachodzącej gwiazdy dziennej, widzianej z okna pędzącego samochodu. Piękne skojarzenie.
Poza tym widzę w wierszu nastrój oczekiwania, radość powitań i smutek pożegnań, sprzęgnięte w jedną nierozerwalną całość, tęsknotą chyba zwaną.
Bardzo piękny wiersz Glo.