Tam tutu tam

[ble]

Wszystko
co wiążę się z tobą
zamieszkuje
tam

numery domów
salda
błędy i przyjaciele
żmudne pijane noce
ciężar ciał

Myślę, że się przenoszą wciąż o przecznicę dalej.
Z kolejnym twoim ruchem narasta zbiór, lista spraw
dla Charona. Pamiątki, jedzenie na drogę,
złota gałązka jemioły; rzeczy parami do arki. Tam.

Tu mieści się tylko chwila, kiedy poznałeś niepewność
zmysłów oraz przedmiotów. Moment, w którym poczułeś,
że ktoś bliski tobie żyje w równoległej przestrzeni.

Lecz w różnych modelach świata nie ujrzysz dwóch stron
jednocześnie. Wiele niemożliwego w snach, w monetach,
w kartach.

[miniawka]

Witaj,
chyba można odnieść do razy dwa (oczywiście nie jest to pełna symetria, choć końcówka wiersza może na to wskazywać).
Adam

[ble]

Witaj,
w symetriach, analogiach, powtórzeniach zawiera się tajemnica wszechświata.

Prawda, ale nie myślałam o tym pisząc. Tekst jest prawdziwy, ale jakoś nie trzyma się mnie. Może dlatego, że nie mój...

[Alek Osiński]

poznałeś niepewność
zmysłów oraz przedmiotów.

Ta niepewność przeciwstawia się całemu gromadzonemu zbiorowi
z drugiego pociągu tego "towarowego" Tam. To chyba prawda, że nie da się widzieć
dwóch stron jednocześnie, Tu wydaje się zdecydowanie cenniejsze...
Mądre przesłanie, Olu

[pietrek]

malutki jest obszar naszej świadomości w porównaniu z kosmosem tego wszystkiego, co nas otacza
i co naprawdę rejestrujemy, tylko nasza miłościwa "jednostka centralna" ukrywa przed nami, żebyśmy nie zwariowali
czasem zdarzają się "przecieki" z zamkniętych obszarów umysłu - prawdopodobieństwa wiersza
poeta z tego zagęszczenia możliwości potrafi uczynić materialny fakt -
- wiersz, taki jak Twój
oj, ble, Ty to potrafisz...

[Withkacy]

Tu mieści się tylko chwila, kiedy poznałeś niepewność
zmysłów oraz przedmiotów. Moment, w którym poczułeś,
że ktoś bliski tobie żyje w równoległej przestrzeni.

Biorę na plecy i idę przed siebie, o reszcie napiszę. Podoba się klimat i refleksja.

[ble]

To chyba prawda, że nie da się widzieć
dwóch stron jednocześnie, Tu wydaje się zdecydowanie cenniejsze...

A, nie wiem, Al. Zwykle chcemy tego, co jest daleko, jest nieosiągalne. Więc chyba jednak tam, bo w tej krótkiej chwili tu, kiedy następuje przenikanie, nawet nie wiadomo, czy czy to się dzieje naprawdę.

malutki jest obszar naszej świadomości w porównaniu z kosmosem tego wszystkiego, co nas otacza
i co naprawdę rejestrujemy, tylko nasza miłościwa "jednostka centralna" ukrywa przed nami, żebyśmy nie zwariowali czasem zdarzają się "przecieki" z zamkniętych obszarów umysłu

Prawda, nie jesteśmy gotowi na taką wiedzę. Myślę, że to, co nazywamy śmiercią, otwiera nowe możliwości. A przecieki dręczą, budzą niepokój, są tak niepewne.

Biorę na plecy i idę przed siebie, o reszcie napiszę.

No, to Ci dołożyłam. Ale z komentarzy widzę, że wszyscy znamy takie chwile.
W innym wierszu napisałam:

Była blisko miejsca, gdzie błona między światami stawała się
przeźroczysta. Wypukły kształt głowy, ślad ucha po tamtej stronie.

Serdecznie pozdrawiam Czytaczy Dzięki za komentarze

[SamoZuo]

Ciekawy wiersz o przemijaniu i kruchości życia.

Pozdrawiam

[ble]

Dziękuję, SamoZuo, można i tak. Czytelnik ma prawo do własnych interpetacji.
Pozdrowienia.

[Alek Osiński]

A, nie wiem, Al. Zwykle chcemy tego, co jest daleko, jest nieosiągalne. Więc chyba jednak tam, bo w tej krótkiej chwili tu, kiedy następuje przenikanie, nawet nie wiadomo, czy czy to się dzieje naprawdę.

Zastanawiam się nad znaczeniem słowa nie wiadomo w tym co piszesz Olu, czy niepewność znaczy w człowieku tyle aby móc zamknąć kanał poznawczy samym ciężarem inercji jak celowo wbudowana zapadka, a może sama jest kanałem, ale to tylko tak na marginesie sobie myślę...