Szeptany ( Gdy umrą ci, których kochasz)

[Sede Vacante]

Schodzą ze strychu szmaciane pajace.
Zjedzą ze mną kolację, bo słyszały mój płacz nad stołem.
Zlitowały się nad cierpieniem.
Przygasająca świeca i pożółkły papier. Tak długo nie musiałem pisać smutnych wierszy…
Wystarczył blask kominka i twoje ciepło zapraszające do uciech na dywanie.

Lecz kilkadziesiąt lat wystarczy by kogoś stracić.

Jak długo już siedzę w tej zamkniętej celi, która kiedyś była naszym domem?
Za długo…
Za długo, gdy ty w mogile niczym proch marny,
a ja wciąż grzeszę życiem bez ciebie.

Czy powinienem już zgasić świecę
co i tak tli się w ostatnim akcie?

Powiedzcie mi szmaciane pajace ze strychu.
W dzieciństwie przecież broniłyście przed wszystkimi złymi snami.
Przytulcie wy teraz i pomóżcie przebrnąć przez rozpacz.
Odpowiedzcie.
Czy to nadal miłość, co nie ma prawa skoczyć w przepaść,
czy samotność woła z zaświatów,
bo i ona płacze
przy ostatniej świecy pisząc list do żyjącego.
„Wracaj już, wracaj do mnie kochanie.”

Nigdy nie opuszczony przez was, choć zdradziłem dorastaniem.
Przeprowadziłem w ciemny kąt nieuczęszczany przez nikogo.
Szmaciane pajace wierne na wieki, a tak cicho leżały pod kołdrą kurzu,
aż znów nie będzie się do kogo przytulić.
Aż serce pęknie, by posklejały je milczeniem.
Ale obecnością.

Wiem moi drodzy z plastikowymi oczkami. Nic nie powiecie.
Waszą misją jest ratowanie małych światów przed samotnością
w ciemnym pokoju.
Bez was dawno zgasiłbym świecę.

[anastazja]

Sede - nadwrażliwość wypływa z wiersza, mam ciary. Mam tylko małe ale, w tym wersie;

...Szmaciane pajace wierne na wieki, a tak cicho leżały pod kołdrą z kurzu,[/i]
czy nie ... pod kołdrą kurzu

Ty wiesz, że mnie się podoba. Cierpienie, za kimś bardzo bliskim, który odszedł, wyrzuty sumienia peela w stosunku do życia.
No i te pajace, które poruszają.

Bardzo na tak Sede.
Pozdrawiam cieplutko