Smutki i radości - część druga.

[skaranie boskie]

Przeczytałem całość.
Widzę, że w drugiej części Miladora miała już mniej roboty.
Takie opowieści są bardzo potrzebne. To dzięki nim pozostanie w pamięci tamten niepowtarzalny i niełatwy czas. I ja pamiętam podróże koleją, które nie wszystkim były dane, szczególnie, jeśli przyszło im żyć w zapomnianych przez Boga i ludzi wioskach.
Dziś mamy ogólnie dostępną komunikację, przeróżne pojazdy wożą nas po torach, drogach i bezdrożach, ba nawet unoszą w przestworza. Dziś mamy wygodną łączność z każdym i o każdej porze. Dziś mamy... A przecież wiele byśmy dali za powrót tamtych, jakże trudnych i jakże pięknych zarazem czasów.

Jestem pod wrażeniem Krabie.

[stary krab]

Skaranie! Jakże miło znaleźć twój komentarz pod moimi wspomnieniami.
Raczej unikam porównań taksatywnych, bo sens wątpliwy. Młodzi niech piszą prozę współczesną i starają się czynić to najlepiej jak umieją. Ja próbuję, tak jak potrafę, zapisać umykające obrazy ludzi i zdarzeń. Dzięki fotografiom udostępnionym przez Jagodę, uda mi się być może sięgnąć w czs zaprzeszły, w każdym razie poza barierę własnej świadomości. Ale to jeszcze nie teraz. Tymczasem zapraszam do tekstu prozą Po wojnie a w wierszach wolnych Czerwony biały dereń.

[skaranie boskie]

Po wojnie już też przeczytałem.
Zaraz pójdę się wpisać.