rondel z potrawką

[Miladora]

nie lubię cwaniaków gdy z boku się chełpią
i prawo na swoją obrócić chcą korzyść
wciąż licząc że inni pokornie je spełnią
nie lubię cwaniaków

bo wtedy w zasadzie już nie ma rozmowy
i trudno jest z dłoni wytrącić im berło
gdy opar wygranej uderza do głowy
nie lubię cwaniaków

to nie jest metoda gdy drogą pokrętną
do celu się zmierza na różne sposoby
próbując przekręcić sens rzeczy i sedno
nie lubię cwaniaków

i wciąż nie rozumiem dlaczego chcą tworzyć
pozory a także skąd taka ich pewność
by nie brać poważnie przeciwnych stanowisk
nie lubię cwaniaków

za wszystko się płaci – rachunki to jedno
a drugie – pytanie czy jest się gotowym
by unieść ich ciężar gdy zwalą się stertą
nie lubię cwaniaków

[Sede Vacante]

Świetne;)
Któż nie mógłby podać przynajmniej kilka nazwisk, sytuacji, w których musiał zmagać się z cwaniakami.
Chyba wiem o co chodzi, ale generalnie - to można "podpiąć" pod właściwie cała ludzką rasę. Na jednego człowieka zawsze znajdzie się "nadludź", który chce udowodnić, że stanie na jego.
ale spokojnie Milko - Zenek się rozprawi z takimi, choć tylko w przedstawieniu. Jednak satysfakcja bezcenna;)

[skaranie boskie]

Ponieważ myślę, że znam powód napisania tego wiersza, pozwolę sobie powstrzymać się od komentarza.
Zresztą, czy każdy zdrowo myślący, często nie tylko we własnym interesie, na pewno zasługuje na potępienie? Pewnie długo by można dyskutować, ale chyba lepiej zostawić innym czytelnikom przyjemność interpretacji.

[Gloinnen]

Po co wszak prawo? By mieć jej w nosie
i śmiać się w kułak z nieudolności
tych, co dla dobra całej wspólnoty
nie chcą się zgodzić na samowolkę?

Ważniejsze zatem jest widzimisię
niepoważnego łajzy, warchoła
który po złości chce strzelić focha,
innych ośmieszyć, zniknąć w niebycie?

Czy może jednak stoimy razem
po stronie ładu oraz porządku,
budując sukces, wątek po wątku,
odpowiedzialnie i solidarnie.

Cwaniakiem ten jest, kto nadużywa
praw swoich, aby psuć dzieło innym,
cudzą robotę szyderstwem niszczy,
dbając, by kij tkwił bez przerwy w szprychach.

A także ten, kto z niesłusznych żali
narzędzie gier i przetargów czyni
i wpędzać lubi w poczucie winy,
ludzi, co kiedyś mu zaufali.