Na grodzisku (z cyklu "Ostrów")

[misza]

Gdzie wysmukłe dziewanny na wyschniętym jeziorze,
płowych traw, krzepkich ostów, zgrzanych chabrów pod słońcem,
gdzie nieśmiały bożychleb drobnolistnie się mnoży,
rozpaliła się łąka w południowej gorączce.

Nie czekała przybysza, lecz przyjęła gościnnie.
Dała miękkie posłanie w chłodnym cieniu leszczyny,
która rzekła spod liści – usiądź bliżej tuż przy mnie,
razem stare legendy na grodzisku wyśnimy.

Czyste niebo nade mną, w barwie lapis lazuli,
słońce w złoto obraca armię pokrzyw przy wale.
Kiedy zamknę powieki, wszystko pachnie i szumi,
jak opowieść sprzed wieków, która z głębin powstaje.

Mlecze w puchu są lekkie, bo jagnięca ich przędza.
fruwająca na skrzydłach drobnych stad żywych ziaren.
Z nimi czas białej magii, który już się dopełnia,
powędrował za groblę w krzewy jeżyn i malin.

W dzikim zbożu żeglował, trącał struny tej harfy
- lekki wiatr od zachodu z balladami na grzbiecie.
Dawne bóstwa słuchały, przecież nigdy nie zmarły,
wciąż czekając w ukryciu na swojego poetę.

Przyszedł sen – płonął ogniem rozniecanym na bagnach.
Wolnym nurtem się toczył niby rzeka przez puszczę,
przywołując obrazy, które przeszłość ukradła
i zazdrośnie schowała w głębi ziemi cichutkiej.

Gród zmartwychwstał na chwilę, żeby uciec w świat cieni.
Znów szerokie łopiany rozpostarły baldachim.
Sen i czary przepadły razem z dymem palenisk.
Nie przywołasz ich więcej – tego już nie potrafisz.

[Leon Gutner]

Jak ja bym chciał napisać coś tak świetnego i opisowego .
Ale skoro chcenia na nic to oczy i duch pełen radości ze poczytać mogę podobne znakomitości .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

no, białomagicznie napisałeś, Miszko...Tak, ziemia nasyca swoja energią wszystko, zaś to, co żyje, nasyca energią martwe przedmioty. Energia nie ginie, czasem -transmutuje, i wtedy i sny, i zaczrowane łąki i miejsca szczególne...Poczytaałam z prawdziwą przyjemnością, lubię takie obrazy i takie myśli...


Pozdrawiam magicznie...
Ewa

[skaranie boskie]

Cały Misza.
Można czytać bez zmrużenia oka do zaczytania. Musisz zacząć pisać eposy, bo takie krótkie poematy pozostawiają we mnie niedosyt.

która rzekła spod liści – usiądź bliżej tuż przy mnie,

Zupełnie jakbym czytał

gościu, siądź pod mym liściem, a odpocznij sobie

Wolałbym to czytać trzynastozgłoskowcem, ale to już mój kaprys i poczytam, jak sobie napiszę.

Pozdrawiam

[misza]

Leonie

Jak to? Poczytaj sobie kiedyś własne wiersze.
Ale tak, jakby czytał ktoś obcy. Przekonasz ile magii
siedzi w Twoich obrazach

Ewo

Wiem, że podróżujemy na jednej łodzi.
Tym bardziej się cieszę, że się spodobało.
Ale niedługo /za miesiąc/ pojadę na "Ostrów"

Fioletowa Małpo

Eposów chyba nie będę pisał. Za bitwę pod Grunwaldem
też się nie zabiorę.
Wyobraź sobie, że już zacząłem pisać trzynastozgłoskowcem,
ale coś mi się odmieniło i zrobiłem czternastozgłoskowca.
Wcale nie jest łatwiej.
Pozdrowienia

[skaranie boskie]

Wcale nie jest łatwiej.

Wiem.
Nasza mowa jest bardziej przystosowana (ze względu na melodykę) do wierszy trzynastozgłoskowych.

[misza]

Bo taki jest nasz język, niełatwy do pisania

[Nalka31]

Bo taki jest nasz język, niełatwy do pisania

Można za to nim cuda odmalować i Tobie się to udaje. Ile zgłosek nie liczyłam, ale za to cały obraz zatrzymał i został pod powieką po poczytaniu. Z dużą przyjemnością.

Serdecznie.

[misza]

"I to byłoby na tyle", jeżeli chodzi o "Ostrów".
Parę części jeszcze nie pokazałem.
Może przy okazji.
Serdeczne pozdrowienia

[Gloinnen]

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego wiersza. Dawno nie czytałam tak udanego i pięknego utworu poetyckiego. Rytmicznie udało Ci się tym razem poprowadzić wiersz od początku do końca bez potknięć. Rymy jakościowo wyśmienite. Obrazy nakreślone Twoim piórem - barwne, dynamiczne, żywe, przemawiające do wyobraźni. Wystarczy przymknąć oczy i można wszystko zobaczyć, jak w jakimś magicznym śnie. Nastrój również jest niezwykły. Gdy już się ujrzy opisane przez Ciebie miejsce, można poczuć emanującą z niego niezwykłą atmosferę, gdy przeszłość, pradawne czasy mieszają się z teraźniejszością, minione przeplata się z dzisiejszym. To właśnie dlatego fascynuje mnie archeologia, która w jakimś sensie pozwala na zetknięcie się, przenikanie tak bardzo odległych cywilizacji, kultur. A w miejscu ich spotkania powstają takie piękne wiersze, jak ten.

Pozdrawiam,


Glo.