Krew się burzy

[Gloinnen]

Akacja kusi jak odaliska,
uśmiechem wonnym rozpala wieczór;
na miasto spada cisza gwiaździsta,
ulice drążąc magią bezszeptu.

Wiatr kręci młynka, srebrzy kurzawę,
chodniki ubrał w puch topolowy.
Szeleszczą chmury czarnym jedwabiem,
lukarnom ciemność zakleja oczy.

Są takie zmierzchy, gdy drżą w delirium
podskórne lęki zbudzone majem;
zastyga w spazmach cień z jadeitu,
wstrząsają nocą szklane wibracje.

Myśl niespokojna wciąż czegoś szuka,
półsen wsysają głodne arterie,
zapach akacji gęstnieje w płucach,
wydając ciało wiośnie na żertwę.


_____________________
Glo.