Pod krzewem magnolii (sonet i akrostych w jednym)

[Gloinnen]

Zrozumiałam zbyt wiele i nie mogę odejść
Alejami spokojnie wiodącymi w półsen.
Cóż – tak bywa czasami; otworzą się ufnie
Zamknięte od lat bramy. Gniew uśnie pod płotem.

Etiudami w zieleni obudzisz mnie; może
Kwiatostany zroszone wpleciesz w słowa kruche,
Aby baśnią oswoić niepokój, aż ujrzę,
Jak miriady ogników kreślą dla nas drogę.

Nawet jeśli nakażesz później srogą ciszę,
A w ogrodzie pogasną latarnie i liście,
Mówię teraz: wypełniaj godziny iskrami.

Nie mam nic do stracenia. Niech się miłość pisze
I przelotnym podmuchem niech kusi nas zmyślnie.
Epilogu nie znamy. Tym lepiej. Kochajmy!

____________________
Glo.

[Miladora]

Ładny sonet, Glo.
I zgrabnie wpleciony akrostych.

A teraz starym zwyczajem się przyczepię:

1. Nie dawałabym wielkich liter na początku wersów, jeżeli nie ma do tego interpunkcyjnego uzasadnienia, no i nie pogrubiałabym ich, bo czytelnik sam się zorientuje po tytule, o co chodzi, a jeżeli nie, to niech szuka i dokształca się.
Czyli - nie podawaj wszystkiego na tacy.

2.
... Niech się miłość pisze
I przelotnym podmuchem niech kusi nas zmyślnie. - drugie do zamiany na inne słowo, moim zdaniem.

3.
... iskrami/Epilogu nie znamy. Tym lepiej. Kochajmy! - To "Kochajmy!" z wykrzyknikiem jest zbyt napuszone. No i rym też nie za bardzo. Pomyślałam, czy nie lepiej by było zmienić ten wers tak, by stworzyć rym "iskrami/nie znamy". Bez tego manifestu o kochanie. Byłoby bardziej niedopowiedziane i przez to ciekawsze, zwłaszcza że masz już miłość powyżej.


No to dobrego

[Gladius]

Ładny wiersz...urzekł mnie ten klimat Pozdrawiam.

[e_14scie]

Ładny sonet, Glo.
I zgrabnie wpleciony akrostych.

A teraz starym zwyczajem się przyczepię:

1. Nie dawałabym wielkich liter na początku wersów, jeżeli nie ma do tego interpunkcyjnego uzasadnienia, no i nie pogrubiałabym ich, bo czytelnik sam się zorientuje po tytule, o co chodzi, a jeżeli nie, to niech szuka i dokształca się.

na gorąco i na szybko

w akrostychach, tak się właśnie robi, Mila

potem koment do wiersza, tylko go ze spokojem i uwaga przygarnę

[Miladora]

w akrostychach, tak się właśnie robi, Mila

Robi... ale nie musi chyba.
Skoro jest w tytule zaznaczony akrostych, to ja bym to przełamała - to "robi się".

[Sokratex]

Ładnie. Czuć potencjał i widać warsztat. Może tylko dopisek "sonet i akrostych w jednym" taki trochę konferansjerski?
Wiadomo, że musi być wiersz, żeby był akrostych

Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Też bym usunął objętą nawiasami część tytułu.
A reszta - moim zdaniem - jak miód ze smalcem.
Palce lizać!
Tylko sugestia Miladory w sprawie puenty zdecydowanie warta rozważenia.
Aha, nie kumam zastosowania średnika w pierwszym wersie.

Pozdrawiam

[e_14scie]

no więc tak
zaczynając od końca, pointa jest dla mnie ok. Bezpretensjonalna, prosto i wyraźnie wyrażona, można by rzec naiwnie, ale w tym jej urok. Skoro jednak innym nie odpowiada, możesz oczywiście zmienić. Ja bym nie ruszała.

Co mi się rzuciło w oczy, to

Alejami spokojnie wiodącymi w półsen.

niewłaściwie pada akcent, powinien na ostatnią sylabę z wiersza wynika - przedostatnia.

Poza tym, sonet, bo na rymy, które mi nie zawsze wybrzmiewają, zamykam oko znając Twoje upodobania.

[Leon Gutner]

W piórze Glo - sonet idealny .
Nic więcej nie powiem . Będę podziwiał .

Z ukłonem L.G.

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Milu, co do wielkich liter na początku wersów - tak się ongiś pisało, więc przyjęłam taką konwencję, choć zapewne można i od niej odejść. Z pogrubienia faktycznie można zrezygnować, racja.

Wypunktowane powtórzenie zastosowane świadomie - tak, wiem, że to tzw. tłumaczenie "z d***y", bo zawsze można tak powiedzieć, ale - chciałam uzyskać ten właśnie efekt. Co oczywiście można uznać za błąd, prawo krytyka.

Co do pointy - miała nie być napuszona, miała być optymistyczna.
No cóż, mnie się też obrywa za patos.

Dzięki raz jeszcze wszystkim,

Glo.