nie umiem pisać kołysanek

[Gloinnen]

cisza wypełnia czarne amfory
srebrzystym chłodem
i tak co noc

wiosna ugrzęzła w oknach zamglonych
zbyt szybki oddech
rozbite szkło

było minęło uśmiech gorzałka
zamknięty rozdział
nie umiem grać

próżno z przezroczy pamięć odtwarza
najczulsze słowa
już nie ten czas

deszcz meteorów przeciekł przez oczy
jak płynny bazalt
zastyga w sny

każde szaleństwo kiedyś się kończy
komediodramat
beze mnie dziś



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Nie wiem czy to kołysanka ale na pewno leżą ci takie formy Glo .
I Leonowi też więc czyta się bardzo przyjemnie .

Pozdrawiam L.G.

[Stepanian]

Nadaje się na kołysankę. Pasują melodia i rytm, kołyszące się lekko z każdym kolejnym wersem. Nie wiem czy zasnąłbym przy niej, ale na pewno chętnie bym posłuchał jak ktoś śpiewa.

[australijka]

Jeśli kołysanka, to bardzo smutna, ale napisana pięknie.

[skaranie boskie]

nie umiem pisać kołysanek

To widać.
Wiersz na pewno kołysanką nie jest.
Co nie przeszkadza mu być dobrym, zachowywać spójną formę, trzymać rytm i nawet (o co u Ciebie trudno) nieźle się rymować. Mam tylko jedno pytanie. Czy twoja peelka wyleczy się kiedyś z niepoprawnego pesymizmu? Ten wiersz bije w oczy jakąś nieuzasadnioną rozpaczą, beznadzieją, z którą peelka bezdyskusyjnie się godzi. Wisielczy nastrój przygnębia czytelnika, zasmuca. I jak po czymś takim zwyczajnie, spokojnie usnąć?
Trzeba się napić!