...

[anka28]

Do końca słów
dzielą tylko chwile

od początku zdania


milczenie przebija się
przez zamknięte drzwi

wdzierają się oknem zapomniane
wyrazy ze starych słowników pradziadka.

[411]

Nikt nie komentuje? Hm... No to bede ta najgorsza i powiem Ci w zaufaniu czemu, ok?
Wiersz jest az przeladowany emocjami - to raz (co jest akurat liczone in plus).
Dwa - strasznie pociety, zestrzyglas go do lysego myslnika (in minus).
Trzy - jest tak hermetyczny (in minus), ze tylko ja moglabym Cie wyzwac na pojedynek (jesli ktos wezmie pod uwage ocene takiej cechy).
Wyszlo jeden do dwóch?

Spróbuj inaczej. Cieplej, barwniej, bardziej kudlato. Ja tak nie umiem, ale Ty na pewno - mialas pradziadka.

Milego, Józefina.

[Gloinnen]

To ja dla odmiany powiem, że mi się podoba. Może właśnie dlatego, że tak minimalistycznie. A to lubię. Emocji wydaje mi się, że ten wiersz posiada tyle, ile trzeba. Autorka ich nie narzuca w sposób nachalny, ale szuka dla nich właściwego sposobu wyrażenia. Tekst jest oparty na specyficznych meta-poetyckich rozważaniach, na drążeniu tematu - jak opowiedzieć o tym, co się czuje. Jak to zrobić nie tylko w poezji, ale w życiu.
Jest to jeden z lepszych Twoich tekstów, które na razie tutaj przeczytałam.
Zbudowany nie najgorzej, ładnie wyszedł rym "zdania/pradziadka"...

wdzierają się oknem zapomniane
wyrazy ze starych słowników pradziadka.

Świetne!

Pozdrawiam,


Glo.

[anka28]