czemu...

[Napoleon North]

Kiedy przemija życia czas
strach łzę za łżą pogania
nie ma już serca , które swym ciepłem osłania
dom jałowieje , sterylna jest każda minuta
zostaje przedwojenny zegar , z lat pięćdziesiąta kula
aparat słuchowy raz użyty głuchnie
maleńkie zdjęcie na horyzoncie wita
ostatnie wspomnienie

[Sede Vacante]

Smutny opis samotności w okresie starczym, ale to raczej opis nie ogólnego zjawiska, lecz konkretnych przykładów.
Starzejący się ludzie czują się samotni, gdy pozwoli im na to otoczenie. Rodzina, przyjaciele, system polityczny, poprawność ulic.
To dramatyczne, że człowiek starzejący się często, choć nie zawsze, zyskuje status "zużytej energii", baterii, której potencjał nie jest już nikomu potrzebny.
Ale na pewno nie jest to reguła, raczej wyjątek od niej.
Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nasze życie w ostatnich latach, poziom naszej samotności jest skutkiem inwestycji w własne "ja" w całym poprzednim życiu. Nie o to chodzi, że nasza samotność jest nasza wina, jednak wydaje mi się, że jeśli człowiek całe życie jest naprawdę dobry dla wszystkich, radosny, ciepły, sprawia, że chce się z nim przebywać, kochać go, wtedy jest duże prawdopodobieństwo, że na starość nie pozostanie sam.
Oczywiście tutaj też są wyjątki.
Nie chcę spychać winy za samotność starczą na osoby w podeszłym wieku, absolutnie. Jednak nie chce się wierzyć, że osoba starsza będąca całe życie naprawdę dobrym człowiekiem, miałaby na starość pozostać sama, zapomniana.
Nie znaczy, że tak nie jest, po prostu nie chcę w to wierzyć.
Gdybym ja był w sytuacji takiej, jak bohater wiersza, zastanawiałbym się pewnie co zrobiłem nie tak w życiu, że nikt o mnie nie pamięta.

Właściwie to wiersz jest bardzo ciekawym pytaniem: Kto zawinił, że w wieku starczym istnieje w ogóle coś takiego jak samotność?
Gdzie dzieci, wnuki, przyjaciele, a nawet rząd, który może albo dołożyć trzy grosze do samotności, albo sprawić, by ją jak najbardziej złagodzić.
Co do formy wiersza, dla mnie taka, średnia, dość prosta, ale o kwestia gustu.

Literówka "...łzę za łżą"

Podoba mi się skłonienie do zastanowienia, odpowiedzenia sobie na pytanie o powody samotności.

[Gloinnen]

aparat słuchowy raz użyty głuchnie

To jest dobra metafora, na tle nieciekawej reszty (pod względem obrazowania i użytych zabiegów poetyckich) odstaje świeżością i oryginalnością.

strach łzę za łzą pogania

To też mi się spodobało.

Unikałabym natomiast oklepanych sformułowań typu "przemija życia czas" (okropna inwersja), "ostatnie wspomnienie", gdyż o wiele więcej można powiedzieć samymi obrazami - chociażby, jak u Ciebie, świetne przedwojenne zegary doskonale oddają ideę przemijania.

Przydałaby się dbałość o estetykę tekstu - przed przecinkami nie stawia się spacji. No i rzeczywiście - literówkę warto poprawić.


Pozdrawiam,


Glo.