nostalgia tułacza

[stary krab]

drgają struny wibruje powietrze
w niuansach
miedzy ziemią a niebem
hasają akordy
poetyckiej pieśni

[Gloinnen]

Bardzo mi się spodobał ten wiersz, utrzymany w moich klimatach i mieszczący się w moim obszarze rozmaitych poetyckich refleksji. Kontemplacja krajobrazu jest punktem wyjścia do szerszej refleksji. Myślę, że chcesz pokazać harmonię w naturze, za którą tęsknią ludzie uwikłani w świat, który ich rozczarowuje.

Pozdrawiam,


Glo.