Powódź

[rolnik28]

wszędzie woda
nie mogę wyjść z domu
oczy matki jakby smutniejsze niż zwykle
szukają nadziei we mnie

otwieram drzwi
deszcz dudni o taflę jeziora
"czy już płyniemy?"
pyta mama, tuląc się w strachu

ach, kiedyś to ona była kapitanem
nie groził mi szkorbut czy błękit topielca
zamykam drzwi
"nie, mamo..."

ostatnie tchnienie
"już po deszczu, mamusiu"
a ona jakaś zimna
ja - bezradny

[Sede Vacante]

Bardzo smutne, bardzo prawdziwe.
Nasuwa mi się od razu rola rządu w sprawie powodzian i "coś mnie trafia".
Opisany jeden z dramatów człowieka w pewnych sytuacjach, ten, który jest niestety chyba trochę mniej widoczny i "popularny", niż klasyczna bieda, bezrobocie, różne patologie.
Tym bardziej dobrze, że poruszasz temat.
Styl, forma, bardzo dobre, zdecydowanie dobra poezja.

[Gloinnen]

Temat na tyle trudny, że w zasadzie niezręcznie mi włazić w zapis z buciorami, żeby nie przekroczyć pewnej granicy. Tutaj bowiem łatwo można, krytykując tekst, dotknąć czyjejś czułej struny...
Wiersz ukazuje osobisty dramat bardzo prosto i oszczędnie, co jest jego niewątpliwie atutem. Jednego tylko bym się dopatrzyła "przewinienia".

ostatnie tchnienie

Moim zdaniem niepotrzebnie podajesz tę informację czytelnikowi na łopacie. Wszystko zostało powiedziane wcześniej i później. Nie musisz tak bezpośrednio "sprzedawać" zamysłu wiersza i jego najważniejszego momentu. Pozwól, niech kulminacja zrodzi się w myśli odbiorcy, jeśli nie jest głupi, zrozumie...

ach, kiedyś to ona była kapitanem

I tutaj - może jednak bez "ach"?

A gdyby jeszcze dopracować interpunkcję, mogłoby być naprawdę dobrze.

Pozdrawiam,


Glo.