Kamień

[rolnik28]

Pragnieniem moim jest śmierć powolna
Co bym się pieścił jej wielkim cieniem
Nie, żeby szybko, bez pompy odejść
Śmierć inna nie jest moim pragnieniem

Lasy mnie dotkną, morza przypłyną
Z ogniem w mych oczach wspomnę te czasy
Gdy byłem wszystkim, a kiedy umrę
Odpłyną morza i wyschną lasy

Kamieniem przysyp me ciało potem
Niech się rozbrzęczy płaczu dudnieniem
Wtedy zrozumiesz, kim teraz jesteś
Ja... tylko rdzawym, małym kamieniem

[P.A.R.]

dobrze, że żniwa już niedaleko...

[Leon Gutner]

Za dużo tych kamieni . Klimat do przyjęcia który psuje nieco nadęcie i napompowanie treści .
Rymy aż się proszą lepsze ...a stwierdzenia typu " mych " działają na mnie nie najlepiej .
Temat dosyć ciekawy i wart próby opisania go .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

dobrze, że żniwa już niedaleko...

Czarny humor?

Nie od razu Kraków zbudowano.

Rytm został zachowany, wprawdzie jeszcze nie jest to regularny sylabotonik, ale dopasowywanie akcentów, aby szły jak po sznurku, to już wyższa szkoła jazdy. Póki co, czepiać się nie będę.
Rymy mogłyby być zdecydowanie lepsze. Doradzałabym unikanie rymów gramatycznych, gdy rymują się końcówki takich samych bądź analogicznych, ale równobrzmiących form składniowych:
"cieniem/pragnieniem", "dudnieniem/kamieniem", "czasy/lasy".
Dopracowałabym interpunkcję, ponieważ póki co widzę niekonsekwencję. Używasz przecinków, wielokropek się pojawił, a kropki? Do tego zaczynasz każdy wers z dużej litery. To jeszcze ewentualnie mogłoby się obronić, chociaż raczej współcześnie odchodzi się od tej maniery. Za to w kwestii znaków przestankowych osobiście jestem bardzo rygorystyczna i uważam, że albo się z nich rezygnuje w ogóle (aby osiągnąć jakiś określony efekt), albo stosuje konsekwentnie wszystkie, jako jeden ze środków poetyckich.

Pozwolę sobie teraz głębiej wejść w tekst:

Pragnieniem moim jest śmierć powolna
Co bym się pieścił jej wielkim cieniem

Początek nawet ciekawy, z tym, że wyrażenie "co bym się pieścił" jest mocno przestarzałe. Alternatywnie proponuję: "bym mógł się pieścić..."

Nie, żeby szybko, bez pompy odejść
Śmierć inna nie jest moim pragnieniem

To jest według mnie jest słabo napisane.

Lasy mnie dotkną, morza przypłyną
Z ogniem w mych oczach wspomnę te czasy
Gdy byłem wszystkim, a kiedy umrę
Odpłyną morza i wyschną lasy

Ta strofa najlepsza z całości, ma zastrzeżenie jedynie do wyrażenia "w mych oczach". "mych" - po pierwsze źle brzmi, jako krótka forma zaimka (również przestarzała), poza tym - wydaje mi się niepotrzebna. Sugerowałabym zamianę na "z płomieniem w oczach", czy coś w podobnej stylistyce.

Kamieniem przysyp me ciało potem
Niech się rozbrzęczy płaczu dudnieniem
Wtedy zrozumiesz, kim teraz jesteś
Ja... tylko rdzawym, małym kamieniem

Chyba nie muszę tego rozwijać.
W pierwszym wersie zamieniłabym ten "kamień" na coś innego.
Brak interpunkcji prowadzi do tego, że pojawia się śmieszna zbitka "przysyp me ciało potem". Przy okazji - znów "me" - krótka forma zaimka - do przemyślenia (anachronizm).
"płaczu dudnieniem" ---> czy płacz dudni? Poza tym inwersje (zastosowanie szyku przestawnego) to zawsze kontrowersyjny zabieg poetycki, doradzałabym ostrożność.

Końcówka (puenta) może być. Tylko bez tego wielokropka.

Powtórzę za aforystą:

"Wielokropek zastępuje czasami brak myśli." (H. Safrin)

Poczekam na kolejne, bardziej udane próby.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Przępiekny styl!
Uwielbiam takie wiersze. Nie wiem jak to się nazywa, ale czyta się tak "balladowo". Piękniutkie!!
A w połączeniu z mocną, dramatyczną tematyka, taki melodyczny, dźwięczny styl tworzy bardzo dobry obraz, taki teatralny tragizm pełen dźwięków, muzyki.

(Sto lat!!
Życzcie mi.
Uprzejmie proszę i z pokorą błagam.
Niechaj zniknę gdzieś, zapadnę się.
Niech mnie diabli, wiatry, stada.
Niech mnie gdzieś poniesie, ale bez tych waszych oczekiwań,
że zza rogu wyjdę z chlebem, masłem, mlekiem, czy warzywem.

Niech tak stanę z boku, w cieniu, ale poza już granicą bytu.
Tak dla siebie, obok całkiem.
Gdzie nie dojdzie mnie głos niczyj,
tylko cisza.
Słodka ciiiiisza.

Żadnych krzywd nie dopatrujcie w swoim przy mnie
zaistnieniu,
i na Boga, jeśli jest!
Nie pytajcie o nic wreszcie!

Ja tam dziś nie myślę, żeby z klasą, bez urazy.
Ja po prostu stąd wypieprzam.
Potrzebuję pustki! Czasu.
Nie wiem po co i na ile, dziś mam dość wszystkiego.
Takie stany mocium panie.
No i cóż? Marzenia.
Nikt nie zwolni
mnie od tego. )

[e_14scie]

Co bym się pieścił jej wielkim cieniem

pomijając "co bym" mnie to nasuwa inne skojarzenie i generalnie, nie jest dobre. Chociaż...podobno można wszystkim, na upartego.

Śmierć inna nie jest moim pragnieniem

niezręczne powtórzenie myśli

Z ogniem w mych oczach wspomnę te czasy

mych, te - wypełniacze

Kamieniem przysyp me ciało potem

nie wiem, jak można kamieniem przysypać, kamieniami to jeszcze, ale jednym?
Cały wers nieciekawy

Niech się rozbrzęczy płaczu dudnieniem

Jak żyję, nie słyszałam brzęczenia kamienia. No i inwersja.

Wtedy zrozumiesz, kim teraz jesteś
Ja... tylko rdzawym, małym kamieniem

Dla mnie to bez sensu, bo niby czemu ma zrozumieć?

Moim zdaniem, pomysł z klamrą w każdym wersie jest, ale źle wykorzystany i nie spełnia zadania.
Rytm może być, ale do samego wiersza, mam stosunek bardzo umiarkowany.