Co dnia

[Sede Vacante]

Gdy nadejdzie sądny dzień
i niebo zapłacze człowiekiem
ziemia ostatni raz nie przebłaga
o litość
o miłość
o zrozumienie

gdy upadną świątynie i skarbce
a domy pochłonie gniew złotych tronów

spłoniemy
w modlitwie
płaczu
przekleństwie


Wszystko będzie jak zawsze.
Jak co dzień.

Przecież wojna nie skończyła się

nigdy.

[Gloinnen]

Straszliwie patetyczny. I to właśnie takim patosem, który wali po mordzie. Jeżeli ktoś lubi - to proszę bardzo, mnie podobnie pisanie - przepraszam za szczerość - rozśmiesza. Pomimo, że doskonale zdaję sobie sprawę, że przesłanie utworu jest bardzo poważne i w ogóle nie do śmiechu.

Jednak jak czytam:

spłoniemy
w modlitwie
płaczu
przekleństwie

... budzi się we mnie duch przekory.

Z kiepskim patosem bywa tak (według mnie): liczne mądre skądinąd i ważne treści, które poeta próbuje przekazać, są niezwykle trudne, ciężkie, mocne - same w sobie; bolesne, szokujące wydarzenia, doznania, doświadczenia, uczucia, wartości, traumatyczne przeżycia, gorzkie refleksje, itd. Posiadają one bardzo silny potencjał emocjotwórczy bez dodatkowego wspomagania górnolotnymi obrazami, podniosłymi słowami i metaforami, sztucznie nadmuchanymi wizjami... Te bowiem - wbrew pozorom - kamuflują prawdę, przytłaczają złoceniem. Coś, co może uderzyć czytelnika w swojej surowości i nagości, znika pod pozłotą, dźwięk trąb zagłusza czyste brzmienie... Nie wiem, czy jakoś udało mi się z tego wytłumaczyć... Esencja niknie w natłoku tego, czym chcesz wiersz udekorować i co chcesz czytelnikowi narzucić, w przeświadczeniu, że musisz nim mocno wstrząsnąć. I wydaje Ci się, że im więcej do tekstu nawrzucasz wzniosłych, rozdzierających umysł i duszę zwrotów i pojęć, tym lepiej się to uda. Wręcz przeciwnie. Przekombinowanie nie jest przekonujące, poza tym można by pomyśleć, że właśnie za tym nic się nie kryje, że krzyk i blask mają zamaskować miałkość tematu (a jeżeli tak nie jest, to po co przerost formy nad treścią?)

W całym utworze spodobało mi się jedno wyrażenie:

niebo zapłacze człowiekiem

Reszta nie dla mnie.

Pozdrawiam,


Glo.

[czochrata]

Glo,jak zwykle-ponieważ rzadko się myli - i tu ma rację.Granica między idealizmem a patosem w próbie jego zwerbalizowania zwykle bywa cieniutka...Nie jest więc to kiepski patos,to jest patos który budzi kiepskie odczucia-miast idealistycznych spełnień,bywa czasem śmieszny(wykorzystujesz bowiem wszystkie ograne symbole,z przewagą chrześcijańskich)I w tym wszystkim jawi się perełka:

i niebo zapłacze człowiekiem

Pozdrawiam