dalecy i bliscy

[semiramida]

DALECY I BLISCY

1.
byli tuż obok
sypali szmaragdowe drobiny
w najciemniejsze otchłanie

migotliwe kropelki jak szlaki

roztańczyli
słowem
jeszcze jedną przestrzeń

świetliki powracające z ziemi do nieba

2.
droga ze wzgórza prosta i piaszczysta
chociaż czysty głos chce się wzbić
ponad zgliwiałe korytarze uszu

deski w powietrzu i dzioby bez ptaków
nie ma po co iść dalej
meteoryty żyją tylko chwilę

oddechy dociskane do mchu
przestają mieć znaczenie

jak rozkoszny jest świst noża
ciśniętego w pień wiśni

nikt nawet nie pożegnał
niestrudzonych siewców

przecież nie zabraknie


3.
zostawili po sobie
doskonałą pustkę

magiczne wycie ciał
niesione gorącymi prądami
przez falujące trawy
nad równiną inkrustowaną gwiazdami

nie słyszycie ich płaczu
po tej stronie

gdzie na próżno
przypływy dobijają się
do pustynnych serc

[Arti]

najciemniejsze otchłanie - zużyły się i to bardzo
proponuję wymienić poza tym rzadko kto
wyobraża sobie "jasną otchłań"

motyw siewcy również na minus
przynajmniej dla mnie
naczytałem się wierszy o siewcach
i mi zbrzydły

równina INKUSTROWANA gwiazdami
nie wiem co to i chyba nie chce wiedzieć... wiersz utrzymany w konwencji
prostych słów i nagle jakiś dziwoląg który jak dla mnie zupełnie nie pasuje

"szmaragdowe drobiny" to też już było - powtarzasz po kimś
tekst poprawny - niestety nie zaciekawił
poczekam na inne.

Pozdr.

[Gloinnen]

Inkrustacja – technika zdobienia przedmiotów: sprzętów, mebli, dzieł artystycznych itp., polegająca na wykonywaniu wgłębień w podłożu i wklejaniu w nie odpowiednio przyciętych płytek z różnych materiałów, np. drewna, kości słoniowej, metalu, masy perłowej, kolorowych kamieni, złota itp. Płytki układane są we wzory figuralne, roślinne lub ornamenty (...)/wiki/

To tak na marginesie, bo akurat mi się spodobało to inkrustowanie gwiazdami. Otchłanie też lubię, choć jak na mój gust, wiersz za dużo ma w sobie świetlistości, jest według mnie nadto przesłodzony, brakuje "pazura" i wyrazistości.

magiczne wycie ciał
niesione gorącymi prądami
przez falujące trawy
nad równiną inkrustowaną gwiazdami

"gorącymi", "falujące" - blisko siebie źle brzmią; jeden z tych imiesłowów bym zamieniła na jakiś inny epitet.

Wiersz chyba miał mówić o tym, że ludzie umierają, odchodzą, a ich nieobecność wcale nam nie przeszkadza. Łatwo zapominamy, kiedy przestają nam być potrzebni. Nie żałujemy, nie smucimy się, zagłuszamy tęsknotę zadziwiająco łatwo i szybko. Jesteśmy w jakiś sposób uprzywilejowani, po naszejstronie...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Motywy gwiezdne przewijają się od początku do końca. Chwilami imo wiersz trochę jakby przesolony, to znaczy na zbyt wysokim C zagrany (bo kosmos jest przecież cichy) ale są zacne fragmenty. Najbardziej druga część.

Pozdrawiam