nie samym chlebem

[Tomek i Agatka]

nie bierz jej nawet wtedy, kiedy się będzie podkładała!
z troską wyrzuciłaś na bruk, zasiewając parszywe ziarno.
chwasty wyrywa się gołymi rękami. zło trzeba wyplenić
w zarodku! nie mniej niż słowa parzyły zwichnięte klamki.

skrzyp. skrzyp. wyważonymi drzwiami. dla równowagi
wlewała się barbórkowa zima. to nic, że rozbieli kości
aż popuszczą szczęki. skwierczące węgielki wydrzemią
pokłady zdrzewiałych paproci.

skrzyp, skrzyp. tajemnice wyszeptane nocą dołożą cieni
rysom Jasnogórskiej Pani. Madonno, Czarna Madonno,
jak dobrze twym dzieckiem być. O pozwól, Czarna Madonno...
dodźwięczą znaczone paciorki w modlitwach o dobrego męża.

[Alek Osiński]

Odniosłem wrażenie, że to o dziewczynie w ciąży wyrzuconej przez rodzinę na bruk...
Zaintrygował mnie ten wiersz, szczerze mówiąc. Oryginalny jest i ciekawy.

Pozdrawiam

[czochrata]

niezły!

[Tomek i Agatka]

Al, faktycznie można tak odczytać, chociaż to jedna z opcji...

Bardzo mi miło gościć Cię w moich skromnych progach.

Dziękuję pięknie za czytanie i poświęcony czas.

Nawet nie wiesz, jaką sprawiłeś mi radość taką oceną wiersza.

Ciepło, serdecznie pozdrawiam : )

Agnieszka


.................................................


Czochrata, bardzo, bardzo Dziękuję : ) Radośnie pozdrawiam;)

[ks-hp]

TiA, pamiętam ten wiersz jeszcze z innego portalu i wiesz, co o nim myślę. Dla mnie to swego rodzaju ukryte wołanie o pomoc, zawoalowane ironią, tudzież zrezygnowanym tonem wiersza wynikającym ze stanu obecnego oraz przejść, jakich doświadczyła peelka. Ja tu odczytuję coś innego niż Al (aczkolwiek i Jego wersja jest interesująca); może wynika to również z moich doświadczeń. Poezję najpierw odczytujemy swoimi przeżyciami, dopiero później przeżyciami i znaczeniami autora. Pozdrawiam!

[Gloinnen]

Bardzo dobry wiersz, bogaty w znaczenia. Jak widzę po komentarzach, pozwala na rozmaite równoległe odczyty. Przepełniony podskórnym niepokojem, pozwala się zobaczyć i odczuć. Jestem pełna uznania.

Najmocniej przemówiła do mnie druga strofa.

skrzyp. skrzyp. wyważonymi drzwiami. dla równowagi
wlewała się barbórkowa zima. to nic, że rozbieli kości
aż popuszczą szczęki. skwierczące węgielki wydrzemią
pokłady zdrzewiałych paproci.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

skrzyp. skrzyp. wyważonymi drzwiami. dla równowagi
wlewała się barbórkowa zima. to nic, że rozbieli kości
aż popuszczą szczęki. skwierczące węgielki wydrzemią
pokłady zdrzewiałych paproci.

Piękne. Taka współczesna "Dziewczynka z zapałkami".
Ta sama zimowa sceneria, a skrzyp skrzyp kojarzy się z pocieraniem zapałek o zmarzniętą draskę.
Daj jej Czarna Madonno ciepło miłości po tamtej stronie iluzji...

[Tomek i Agatka]

* Ks-hp

Przepraszam, że odpowiadam z takim opóźnieniem...

Tak wiele dobrego powiedziałeś o tym wierszu, i sprawiłeś mi tak ogromną niespodziankę zarówno wtedy, ale też sprawiasz - za każdym razem, że nie sposób Ci za to wszystko podziękować. Faktycznie, masz rację, że czytając czyjeś wiersze, najpierw sięgamy do własnych przeżyć i doświadczeń; dlatego czytanie takich wierszy nie jest łatwą sprawą, bo najzwyczajniej w świecie osobiście dotyka i aktywuje trudne wspomnienia.

I druga sprawa, o której wspomniałeś, a jakże ważna przecież, - tak wiersze przychodzą nam na pomoc, są takim cichym wołaniem, kiedy zamknięci w swojej skorupie, nie potrafimy wyjść na zewnątrz, to wiersz pozwala wyrzucić z siebie te negatywne emocje, pomaga rozpoznać i oswoić; drąży tunel, dzięki któremu dociera światło.

Bardzo, bardzo gorąco Dziękuję i serdecznie pozdrawiam



* Gloinnen

Pięknie Dziękuję za czytanie i poświęcony czas, jest mi niezwykle miło przeczytać tyle dobrego pod adresem wiersza. Gorąco przepraszam, za wynikły poślizg.

Pozdrawiam ciepło, słonecznie


* Sokratexie

Bardzo podoba mi się Twój sposób spojrzenia na wiersz. Cieszę się ogromnie, że mogłam poznać Twoje zdanie i że znajdujesz tutaj coś dla siebie. Przepraszam, że kazałam tyle czekać z moją odpowiedzią.
Dziękuję i radośnie pozdrawiam

Agnieszka

[Marcin Sztelak]

Ciekawe i dobrze napisane, współczesna wersja Andersena - u niego ciężko o szczęśliwe zakończenia.
Jedyne co mi trochę przeszkadzało to wydrzemią - zdrzewiałych lekko brzmieniowo wpadające na siebie.

Pozdrawiam.

[Tomek i Agatka]

Marcinie,

Dziękuję uprzejmie, naprawdę nie spodziewałam się, że ten wiersz zwróci na siebie uwagę.
Przeważnie zdarzają mi się wiersze rymowane, napisać w bieli jest mi trudniej, aczkolwiek ciągnie mnie bardzo w tym kierunku, i lubię taką poezję u innych.

To już kolejny Portal na którym się spotykamy, a Twoje wiersze, powiem w sekrecie, podczytuję od mniej, więcej - sierpnia 2010 roku, a może i dłużej. Nie widać tego pod wierszami, ale zaglądam i bardzo cenię Twoją Poezję.

Kłaniam się wdzięcznie, i pozdrawiam serdecznie : )

Agnieszka