fotoperiodyk

[ks-hp]

I

jakby rozłupał mnie od środka, wwiercił śruby,
wbił szpile, z pestki przez miąższ i na zewnątrz.
palce miał jak plastikowe słomki; wkładając je
głęboko, mówił -
chcę jeszcze uwierzyć i doznać.

kiedy prosiłam, żeby zgasił światło (boli mnie to
zbyt łatwe rozpoznawanie), wiedział, że musi
łapać ćmy za skrzydła i wyrzucać w parną
ciemność; kiedy płakałam, całował je, powieki.

teraz, po tylu erach za rękę, należy dobrać się w pary
na nowo, wyjść z ziemi i odrosnąć gdzie indziej.
już rozumiem zasady dziedziczności i tektoniki płyt.
w teorii to pokraczne, ale widzę. nie potrzebuję wkładać
dłoni, żeby wierzyć; nie ma żadnej miary.

IIa

przepływa przeze mnie strumień, gorzko-biały.
jestem drogą. dokąd dryfujesz, gwiazdo?

IIb

przechodzi przeze mnie wszechświat. jestem ziemią.
rozsuwam kontynenty, wypełniam depresje wodą.

IIc

przerażasz przeze mnie prądem. wtedy czuję najbardziej,
że jestem.

[czochrata]

Miło mi,iż mogę powiedzieć: interesujące.../z wyj. IIa,IIb,IIc/

[ks-hp]

Dzięki, pozdrawiam!

[Sede Vacante]

Aż szkoda, że tak mało osób "odwiedziło" ten wiersz.
Pięknie przedstawiony tragizm - jak dla mnie - aktu gwałcenia w imię "poprawnej, rozsądkowo-wykalkulowanej miłości".
Trzeba nie lada wyobraźni, szerokiego obycia w władaniu słowem moim zdaniem i kawałka porządnego talentu, żeby tak pięknie nakreślić relację "Ona-On", gdzie ona "skoro już musisz - nie zadawaj bólu", a on " jesteś moja, przecież tego chcesz".
Bo ani to banalne, ani płytkie, ani takie sobie. Ani wprost, ani zakamuflowane w metaforach-potworach- transformersach.
Wyważone jak katana
Ukłony.

[pietrek]

odczytuję Twój wiersz bardzo erotycznie, sensualnie i mrocznie
i jak to zwykle u Ciebie, niezwykle plastycznie - ja to wszystko widzę!
i to mi bardzo odpowiada, jako i klimaty kosmobiogeologiczno - archetypiczne
pozdrawiam

[Gloinnen]

Mnie wszystkie części wydają się ciekawe. Przyzwyczaiłeś do niesamowitych mikroświatów, które otwierasz Twoimi obrazami...

Jednak jest jedno "ale"...

skrzydła powiek.

"skrzydła powiek" darowałabym sobie... Litości, przecież to straszliwy kicz, naprawdę jestem na "nie"...



Pozdrawiam,


Glo.

[ks-hp]

Dzięki wszystkim. Glo, te skrzydła nawiązują do ciem, tylko dlatego tam się znalazły.
Pozdrawiam!

[Sokratex]

Bardzo ładny, klimatyczny wiersz. "Skrzydła powiek" czytam nie jako zwykłą metaforę ale raczej kening i jako taki podoba mi się:

• skrzydła powiek = rzęsy

które trzepoczą, unoszą do góry - mają wiele podobnych określeń wspólnych.
Warto tylko pozbyć się tuż obok powtórzonych skrzydeł, może coś w rodzaju:
"łapać ćmy za/na światło"?

Pozdrawiam.

[Zola111]

Mocny, przejmujący tekst.

Czytam pointę z metaforą "przerażania" przez... i zapadam w głęboką zadumę.
Jak mocno trzeba cierpieć, żeby ból istnienia "dokumentował" życie.

Brawo, Hapku.

Pozdrawiam,

z.

[Alek Osiński]

Bardzo mi się podoba pierwsza część, pozostałe trochę mniej

Pozdrawiam