Poezja która nie ocala

[Gloinnen]

Snuj, zgrzybiały autorze, swoje melancholie,
rozświetlenia w poszeptach i umizgi do panien.

Przerzucaj kartki drżącymi dłońmi,
podobny do skąpców liczących dukaty.

Na wieczorku autorskim dla garstki znajomych,
o którym zapomnieli przyjaciele poeci,
przy jednym kuflu piwa baw się doskonale sam
własnym znikaniem w pozłacanym cieniu.

Filigranowa konwencjo, czekają na ciebie
murszejące zaułki. To twoje miejsce,
choć na balu kostiumowym próbujesz jeszcze olśnić
doskonałą konstrukcją angielskiego sonetu.

Podskórnie toczy ją śliski mech.
Bezlitosne słowo drwi z głupoty wirtuoza.

Znaczenia trzeba spuścić
z łańcucha. Skontrastować brzmienia.
Uliczne bębny przeciwko kameralnym skrzypcom.




Poezja stanie się lancetem który budzi strach,
przecinając sumienia jak wrzody na dupie;
nawet otchłań pokaleczy by wysączyć
zakażoną krew.

Zabierze głos a contrario, gdy zakopane
topory będą z bólu zgrzytać ostrzami.

Niewygodna sztuka wypowiadania się. Skoro od dawna
wszystkim wolno wszystko - nie oswobodzi;
niech dobije czym prędzej,
łamiąc smyczek, wyrywając strony, tłukąc kandelabry.

I puenty już nie przeczytasz, zgrzybiały... et caetera.



____________________
Glo.