lux mundi

[Gloinnen]

Odrzucić przyzwyczajenie, zejść
z ruchomych schodów. Dopóki jeszcze
pracuje kurzy móżdżek. Nieoświecony
halogenem. Puentą.

Kiedyś było wygodniej. Wyprasowane niedziele
dawały złudzenie dłuższego snu. Dzień wolny
od myślenia. W międzyczasie
gołe laski wycięte z papieru. Do dziś lubisz zapach
farby drukarskiej.

Z chwili na chwilę wzrasta temperatura
i wilgotność. Parują siarkowodorem nieszczelne kanały
informacyjne. Zbiorowe zapalenie
strun głosowych. Najbardziej komfortowa przypadłość.
I jeszcze utrata zmysłów. Za ścianą nigdy nic niepokojącego.
W perspektywie kilku ulic dalej, przemarznięte sumienie, niezdatne do spożycia,
rozsypane kartofle. Główka niemowlęcia.

Jak świat światem

pęcznieje skrobia w żołądkach.
Na wózkach dziecinnych wiszą czerwone kokardki.
Rośnie oglądalność. Ty też chcesz być zwycięzcą teleturnieju. Powlekasz
błyszczykiem morale. Półgębkiem skwitowałeś
pederastów, komisję sejmową, wątpliwy popis Guntera Grassa.
Byle dalej od tutaj, byle dalej od dzisiaj

światło rozrywa newsroomy, dyskonty, noclegownie, wagony metra.
Gdzieś na peryferiach, bez zasięgu,
rejestruję zmiany.
Myjnia otwarta, dla takich jak ty

niech wiersz będzie karą.



____________________
Glo.