Homo homini

[Gloinnen]

Obiecane wakacje. Podwórko. Dzikie wino
zaglądało do dziecinnego pokoju. Mama mówiła...

Ujęcie drugie.

Z dłoni, zbyt małej by objąć serdeczny palec
śmierci
wycieka świat, wrząca struga
rozsadza dachy, kominy.

Będzie nieubłaganie przeżerać
bezsenne noce i skazywać na pamięć.

Tutaj. Ciało obok ciała, piszczel tuż przy
czaszce. Nawet krzyki i oddechy
nie mogły się wymknąć
nienasyconemu
pragnieniu ciemności.

Ze zgrozy stała się przejrzysta.

Nagość lat i pytań.

Skóra się od nich odrywa,
krtanie spopielały;
najpierw
miało sens jeszcze
dlaczego,

teraz

tylko palone deski. Bez słowa już
strzęp niewinności

bardziej bezradnej niż ziemia
skręcona w torsjach

która musi przyjąć.



____________________
Glo.