kazachska opowieść

[Gloinnen]

wypisz wymaluj
ziemię

bezgraniczną

łuski z prosa
garściami
połknięte w rozpaczy

wykrwawią od wewnątrz

kirgiska wieśniaczka płaciła
za pranie po zmarłym
miską mleka

najstarszy brat
nie pozwolił zabrać
do sowieckiego sierocińca

będą teraz kradli siano
sowchozowym krowom

chrapanie uśpionego stepu
zagłuszyło
mowę ojczystą
dzieciom
z gnijącymi dłońmi

jaki znak twój
nikt nie pytał

pamięć ukoiły burany
soplami w oczach

zima od zawsze
przymierała głodem



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

Znam te historie. Dobrze napisane...

chrapanie uśpionego stepu
zagłuszyło
mowę ojczystą
dzieciom
z gnijącymi dłońmi

tutaj mam wątpliwość, czy dzieciom, może raczej dzieci
dodatkowo, lepiej by współgrało z jaki znak twój

a jeśli dzieciom to może odjęło...tak sobie myślę,

nie jestem też pewien samej końcówki

soplami w oczach

zima od zawsze
przymierała głodem

ale to tam takie moje bleble...

Pozdrawiam

[czochrata]

...a ja znów pod wrażeniem

[Marcin Sztelak]

Świetny obrazek z przeszłości (miejmy nadzieję), zgodzę się że lepiej brzmiałoby odjęło.

Pozdrawiam.

[Pinokio]

obrazek z życia wzięty, moje uznanie. Twój wiersz skłonił mnie do refleksji

"kazachska opowieść" przypomina mi wspomnienia mojej mamy, która przeżyła zesłanie, głód wszechobecny i sok z brzozy sączony łyczkami w gorączce. świetny wiersz.

[em_]

- przymieranie głodem - bardzo mi się tu nie podoba, to jakoś tak samo wychodzi z reszty tekstu, a reszta jest niezła; można coś tam jeszcze poprawić, dopracować, ale ma wszystko, co powinien posiadać wiersz - emocje, dosadność, i nie jest oczywiście przesiąknięty banałem i nadmierną tkliwością, o co przy takich tematach trudno.

Dodano -- 26 cze 2012, 13:35 --

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim. Wiersz powstał z inspiracji książką E. Grabskiego "Świadkowie Golgoty Wschodu. Syberyjskie losy polskich dzieci podczas drugiej wojny światowej." Przygnębiająca, bolesna lektura, która bardzo mną wstrząsnęła, stąd ten utwór; zresztą chodzą mi po głowie kolejne, postaram się lepiej.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

wypisz wymaluj
ziemię

bezgraniczną

Wspaniały wiersz z gambitem królewskim, w szachach nazywanym debiutem otwartym,
bo np. to co powyżej w kontekście wiersza czytam między słowami tak:

wypisz wymaluj
ziemię z siebie

bezgraniczną pamięć


i kojarzy mi się z fragmentem manifestu dekabrystów: "Za wolność naszą i waszą"
umieszczanym w czasie powstania listopadowego na sztandarach
powstańczych w języku polskim i rosyjskim,
w wierszu skojarzeniowo zamienionym na: "Za pamięć naszą i waszą".
Pamięć tych, których już nie ma i tych, którzy ciągle o nich pamiętają.
Tego nie da się wypisać i wymalować. Nigdy.

Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Wiersz powstał z inspiracji książką E. Grabskiego "Świadkowie Golgoty Wschodu. Syberyjskie losy polskich dzieci podczas drugiej wojny światowej."

Dobrze, że ktoś opisał te losy.
Czy dobrze, że stają się one motywem przewodnim wiersza? Nie wiem.
Wiem natomiast, że zbytnio wykładasz kawę na ławę.
Czy na pewno potrzebne jest wciskanie czytelnikowi sowieckich sierocińców i sowchozowych krów?
Czy nie można było uczynić tego obrazu bardziej uniwersalnym?
Przecież dzieci umierały z głodu nie tylko w sowieckich kołchozach, a krowy wyżywiły niejeden sierociniec, także w innych częściach świata.
Zauważyłem u Ciebie tendencję przekuwania na gorąco w wiersz wszystkiego, co akurat zobaczysz, przeczytasz, bądź usłyszysz. To na pewno słuszna idea. Ośmielę się jednak zaproponować Ci za każdym razem odczekanie, danie czasu idei na dojrzenie, na wyrobienie sobie pełnego, nieskażonego fałszywym przekazem i sterowanymi emocjami obrazu odkrytej rzeczywistości.
Zapewne zostanę wyklęty za takie podejście, jednak będę go bronił. Historia bowiem - jeśli ma służyć za tak poważny temat literacki - powinna być poznana gruntownie, nie zaś opierać się na jednej - niekoniecznie prawdomównej - publikacji.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Przecież dzieci umierały z głodu nie tylko w sowieckich kołchozach, a krowy wyżywiły niejeden sierociniec, także w innych częściach świata.

Ale ja nie zamierzałam napisać wiersza o głodujących dzieciach na świecie, tylko o losach sierot, które przetrwały zesłanie do Kazachstanu.
Prawda historyczna? Owszem, ważna rzecz. Ale czy jest coś takiego, jak PRAWDA HISTORYCZNA? Czy nie jest nią prawda każdego pojedynczego ludzkiego losu? Nie bawię się w ocenę światopoglądową, próbuję jedynie odmalować maleńki wycinek, czyjeś przeżycia - nie nakładając żadnych np. politycznych kodów, poza kodem współczucia i pamięci.