Inkubacja. Sceny dla dorosłych

[Marcin Sztelak]

Poezja lęgnie się we mnie, wulgarna w kontekście
czynów. Boski plan nie obejmuje rozkoszy
zstąpienia w czeluście, nadbrzeżne oczerety.

To tylko zabawa w piekło - niebo,
na nieco większą skalę od dziecięcej naiwności.
W codziennych gazetach znajduję pożywkę dla ego,
id i innych. Śpij drogi Zygmuncie, nikt nie rozbabrze
twoich snów.

Jest pięknie, nawet po całonocnym czuwaniu
z uchylonymi wrotami
lodówki.
Stałem się
starcem, dzieciakiem,
synem i córką w raju spalonych na wiór jabłoni.

Umieranie lęgnie się we mnie, od dołu, zasłużenie.

[Alek Osiński]

Dobry wiersz, zwłaszcza ta część zrobiła wrażenie

Jest pięknie, nawet po całonocnym czuwaniu
z uchylonymi wrotami
lodówki.
Stałem się
starcem, dzieciakiem,
synem i córką w raju spalonych na wiór jabłoni.

Umieranie lęgnie się we mnie, od dołu, zasłużenie.

Pozdrawiam

[Hosanna]

nie jestem wierząca ale gdybym wierzyła - wierzyłabym ze boski plan obejmuje rozkosze zstąpienia bo ... możesz

a co do umierania to wprawdzie grzechy przyspieszają śmierć ale też w istocie rzeczy nie wiemy co jest grzechem
bo świat ma w swym sensie o wiele większą niż pojmowalna skalę

czy jabłonie spalone na wiór pokaże najbliższa a może najdalsza wiosna

także podoba mi się -
"całonocne czuwanie
z uchylonymi wrotami
lodówki."

i nie rozumiem dlaczego poezja jest wulgarna w kontekście czynów?
zawsze czyny jako namacalna inżynieria brył
są bardziej ... wulgarne czyli pospolite

dlaczego u Ciebie na odwrót?
zaciekawiłeś mnie



Pozdrawiam

[Sokratex]

To tylko zabawa w piekło - niebo,
na nieco większą skalę od dziecięcej naiwności.
W codziennych gazetach znajduję pożywkę dla ego,
id i innych. Śpij drogi Zygmuncie, nikt nie rozbabrze
twoich snów.

Intrygujący tekst. Zaciekawiła mnie zwłaszcza ta pożywka - ciekawe, dlaczego
nie odkryto żadnej kultury, choćby małego szczepu który by w nic nie wierzył?
Widocznie takie nacje nie mają racji bytu.

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Umieranie lęgnie się we mnie, od dołu, zasłużenie.

Jestem pod ogromnym wrażeniem pointy.
Tak, jakbyśmy przez całe życie spłacali dług za własne człowieczeństwo. A ono - wiadomo jakie jest. Twój wiersz nie pozostawia wątpliwości:

Boski plan nie obejmuje rozkoszy
zstąpienia w czeluście, nadbrzeżne oczerety.

To tylko zabawa w piekło - niebo,

Gdybyśmy byli doskonali, osiągnęlibyśmy nieśmiertelność? Potrafilibyśmy w sposób idealny wykorzystywać siły, które rządzą naszym życiem?

Z drugiej strony, choć rozmaite doświadczenia nas strącają coraz niżej na dno i prowadzą do ostatecznego końca, to jednak one są esencją życia, nie potrafilibyśmy bez nich egzystować. Człowiek ma w sobie nieskończenie mocny instynkt poznawczy i chce jak najwięcej wiedzieć - o sobie, o innych, o tym, co go otacza. I poznaje universum tak, jak potrafi w swojej ułomności - błędami, cierpieniem, rozczarowaniami, stratami...
Po przeczytaniu wiersza nasunęły mi się właśnie takie refleksje.

Pozdrawiam,


Glo.

[triste]

Nie oglądaj się się za siebie... Dobry wiersz, Marcinie. Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Cóż nasze życie to suma upadków - bez nich nie byłoby wzlotów, nie ma światła bez cienia, człowieka bez odczłowieczeń.
Musimy mieć jakiś punkt odniesienia.
Przywykliśmy uważać śmierć za niesprawiedliwość, a przecież długi trzeba spłacać - jeśli życie było złe to czyja to wina? Nasza na 90 % co najmniej.

Dziękuję za czytanie, pozdrawiam czytelników (nie czytelników zresztą też).

[anastazja]

Jest pięknie, nawet po całonocnym czuwaniu
z uchylonymi wrotami
lodówki.
Stałem się
starcem, dzieciakiem,
synem i córką w raju spalonych na wiór jabłoni.

Umieranie lęgnie się we mnie, od dołu, zasłużenie.


Dla mnie Marcinie - ta piekna strofa moze istniec, rowniez zamodzielnie.

Serdecznie

[Arti]

bardzo dobry
nawet ta twoja "dokładność" (jak to sobie umownie nazywam)
gdzieś tam odeszła... pozwoliłes na freestyle i git

"Jest pięknie, nawet po całonocnym czuwaniu
z uchylonymi wrotami
lodówki.
Stałem się
starcem, dzieciakiem,
synem i córką w raju spalonych na wiór jabłoni.

Umieranie lęgnie się we mnie, od dołu, zasłużenie."