mewa

[Miladora]

____________________________________________________

czas zatrzymanych gestów pozawieszanych w próżni
banalnie przewidzianych gdy brak prawdziwej twarzy
odsuwa na bok myśli odbite przez milczenie
jakie przechyla szalę na stronę skończoności

bez zawirowań nadal to wszystko co się spala
w ograniczeniach wzroku zamknięta nieświadomość
że gdzieś tam zboże sieją i drzwi otwiera klamka
której nie widać mimo że ona jest i będzie

lecz jeszcze nie wykuto z kamieni monogramów
przelano wody w obieg krążący nad głowami
wchodzenie trwa bez końca choć stopy grzęzną w piasku

i podobieństwa ziaren jakie tworzyły skały
nie można już przeliczyć wszystko się sypie w palcach
bezradnie dziś przędących iluzje z niedomysłu





Zmiana "przecieka" na "sypie".

[anastazja]

czas zatrzymanych gestów pozawieszanych w próżni
banalnie przewidzianych gdy brak prawdziwej twarzy
odsuwa na bok myśli odbite przez milczenie
jakie przechyla szalę na stronę skończoności

Przepiekny tekst. Czysta przyjemnosc Cie czytac Miladoro.

Uklony

[Miladora]

Dziękuję, Anastazjo.

Pokusiłam się o biały sonet tym razem, więc cieszy, gdy trafił, chociaż pewnie dobiorą mi się i tak jeszcze do skóry.

Dla Ciebie buziak, a ja na wszelki wypadek idę założyć kolczugę.

[Gloinnen]

Trudny tekst, Milu, ale bardzo ciekawy.
Chociaż - osobiście wolę wiersze, w których jest mniej pojęć abstrakcyjnych - różnych "ości", chociażby, jak "skończoność", "nieświadomość" - a clou programu - "iluzje z niedomysłu"... Całkiem udany ten neologizm, ale w połączeniu z iluzjami całość robi się patetyczna.

Generalnie są fragmenty bardzo szczodrze podlane sosem patosem:

odsuwa na bok myśli odbite przez milczenie
jakie przechyla szalę na stronę skończoności

bez zawirowań nadal to wszystko co się spala
w ograniczeniach wzroku zamknięta nieświadomość

Na przykład ten. I operujesz tutaj właśnie takimi mocno obsadzonymi w abstrakcji zwrotami, nie potrafię tego poczuć, dotknąć, posmakować, zobaczyć kolorów... Wiersz raczej do odbioru intelektualnego, niż zmysłowego, co nie jest jego wadą, zapewne, ale do mnie nie trafia.

czas zatrzymanych gestów pozawieszanych w próżni
banalnie przewidzianych

Na dwa wersy aż trzy imiesłowy przymiotnikowe - przy trzecim zaczynam ziewać.

odsuwa na bok myśli odbite przez milczenie

Kolejny imiesłów.

wszystko przecieka w palcach

Nie chcę się mądrzyć - ale chyba poprawna forma brzmi - "przecieka przez palce"... Choć mogę się mylić.

Najbardziej spodobał mi się fragment:

lecz jeszcze nie wykuto z kamieni monogramów
przelano wody w obieg krążący nad głowami
wchodzenie trwa bez końca choć stopy grzęzną w piasku

i podobieństwa ziaren jakie tworzyły skały

Dalej już pointę trochę położyłaś:

"wszystko przecieka w palcach" - to jest banalne. Na dodatek "wszystko" jest słowem typu passe-partotut, wolałabym większą precyzję i jakiś konkret, namacalny, wyobrażalny.

Tyle zrzędzenia. I uciekam do mysiej dziury.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Masz prawo do takiego odbioru, Glo, i wcale nie mam Ci tego za złe.

To faktycznie wiersz raczej intelektualny, taki na nie do końca świadome zrozumienie.
Ale nie zgadzam się co do patosu.
Może mamy nieco inne jego pojęcie. A może to jest tylko taka pewna forma lekkiej wzniosłości i zadumy?
I owszem, pozwoliłam sobie na dowolność "przecieka w palcach". Tak jak można sobie pozwolić na słowotwórstwo.

Zostawiam go sobie na pamiątkę w tej formie.

Dzięki i

[Jabrzemski]

A mnie przecieka przez palce - ot, niezguła jestem.

[Miladora]

A mnie przecieka przez palce - ot, niezguła jestem.

Ja też jestem.

Ale nawet niezguła może doznać iluminacji.
Zmieniam, bo z logiką to jest nieco na bakier.

Zdrowie, JotJot

[Mirek]

hm ... posiedziałem troszkę nad wierszem a le warto było
wciągnął jak malowidła mistrzów